სტუმარი ავტორები

ყოველ სულს ჰყავს თავისი ტყუპისცალი. ისინი შექმნილნი არან ერთდროულად, სინათლის იდენტური სხეულით. მას შემდეგ, რაც პირველი ცოცხალი არსების – ანდროგენის გაყოფის შედეგად გაჩნდა ორი სქესი, ყოველი სული ატარებს მეორე ნახევრის ხსოვნას და სიცოცხლიდან სიცოცხლეში ეძებს მას გაუცნობიერებლად.

ეს არის ის ადამიანი, ვისთან ერთადაც თამამად შეაბიჯებ უსასრულობაში. სულიერ დონეზე ისინი დაკავშირებულნი არიან ერთმანეთთან. ეს ერთი სულია ორ სხეულში. სულიერი ტყუპი არის ის, ვინც შორიდან გზას გინათებს, რომ არ დაეცე. ის მეორე მეა, რომელიც შენში ცხოვრობს მანამდეც, სანამ შეხვდებოდი მიწიერი განსხეულებისას. სულიერ ტყუპებს შორის ძლიერი ენერგეტიკული ხიდია და სხვადასხვა განზომილებებშიც გრძნობენ ერთმანეთს. სულიერი ტყუპის შესახებ ინფორმაციას ინახავს დნმ-ის “აკაშის ქრონიკები”. იდუმალი ფლუიდები აერთიანებს მათ გონებას და ამიტომ ბავშვობიდანვე აქვთ ხილვები ერთმანეთზე. სულიერი ტყუპისცალის პოვნა სულიერ სამშობლოში დაბრუნება, დაკარგული საწყისისადმი მისწრაფება და სრულყოფილების ძიებაა. თავდაპირველ ადამიანში არსებულ ერთიან საწყისში ჩადებული მაგნიტი მუდამ ეცდება გათიშულ ნახევრებს აპოვნინოს ერთმანეთი.

გლობალიზაციის ეპოქაში ენერგეტიკული ორეულის პოვნის მეტი საშუალებაა. კაცობრიობის განვითარების ახალ საფეხურზე გადასვლის წინ ისინი ერთდროულად განსხეულდებიან, რათა ერთი მისია შეასრულონ. ეს გასხივოსნებისა და ამაღლების პირობაა. მომავალ ეპოქაში პარტნიორული ურთიერთობები ამ პრინციპზე იქნება დამყარებული. მანამდე კი ერთმანეთისათვის კუთვნილი საწყისები სხვადახვა გზებით ვითარდებიან და შესაძლოა საუკუნეებიც ვერ შეხვდნენ ერთმანეთს, თუმცა ყველა პარტნიორში ამ ტყუპისცალს ეძებენ. ზემატერიალურ სამყაროში მსგავსი მიელტვის მსგავსს. იქ ისინი ერთ სხეულს წარმოადგენენ და ერთად იქნებიან. სულიერი ტყუპების მაგა- ლითია კრიშნა და რადჰა, აისისი და ოსირისი…

სულიერი ტყუპების შეხვედრა ზეციური ძალების ხელდასხმით ხდება. სიყვარულის ღვთაებები და სერაფიმები ერთმანეთისთვის შექმნილ სულებს ახვედრებენ ერთმანეთს.მათი ერთობა დიდ კოსმიურ მისიას ისახავს მიზნად, რადგან ერთნაირი ენერგიების კავშირი იძლევა საშუალებას, რომ შექმნას ყველაზე დიადი. მათ შეუძლიათ შეცვალონ სამყარო. ამიტომ მათი შეხვედრა საჭიროებს საიდუმლოდ შენახვას ნეგატიური ძალებისაგან.

დამოკიდებულება ღვთისადმი შეიცავს სულიერი ტყუპის პოვნის გასაღებს. ის მოდის მხოლოდ მაშინ, როდესაც ხარ ღმერთთან ახლოს, ასრულებ მისიას და სრულყოფისაკენ ისწრაფვი. სანამ არ გახდები ჰარმონიული საკუთარ თავში, სულიერი ტყუპის ნაცვლად მხოლოდ კარმული პარტნიორები მოგიახლოვდებიან. სულიერი მეორე ნახევარი გეხმარება სულიერ განვითარებაში, რომ გახდე სრულყოფილი, დაინახო შენი ღვთიური “მე”. ასეთ შემთხვევაში მამაკაცი არის მასწავლებელი, ქალი კი მამაკაცის სტიმული.

რაც უფრო უახლოვდება ადამიანი თავის უმაღლეს “მე”-ს, მით სწრაფად იპოვის ტყუპისცალს, რადგან გაძლიერებული სულიერი სხეული ხდება მაგნიტი, რომელიც იზიდავს თავის მეორე ნახევარს. საკუთარი თავის სრულყოფით ადამიანი ეხმარება კოსმიურ პარტნიორს სხვა განზომილებებშიც კი, რადგან ერთის განვითარება გავლენას ახდენს მეორეზე. ენერგეტიკული კავშირის წყალობით, მათი ემოციები გადადის ერთმანეთზე. უმიზეზო სიხარული ან დეპრესია ხშირად ამის შედეგია.

სულიერ ტყუპებს უსიტყვოდ ესმით ერთმანეთის. ისინი ავსებენ ერთმანეთს. მათი აურა, ენერგეტიკული ველის რხევათა სიხშირე ერთნაირია. მათი გულები ერთ რიტმში ფეთქავს. მათი დღის რეჟიმი, გემოვნება, ინტერესები ერთმანეთს ემთხვევა. ისინი იცავენ და აძლიერებენ ერთმანეთს საკუთარი ენერგიებით, აქვთ ტელეპატიური კავშირი და ჯადოსნური სინქრონულობა, ხშირად ერთდროულად ფიქრობენ ერთსა და იმავეზე, აქვთ ერთნაირი ცხოვრებისეული სიტუაციები და გამოცდილება, ერთნაირი სიზმრები, შორ მანძილზეც გრძნობენ ერთმანეთის განწყობებს. ეს მისტიკური მიჯნურობაა, მათი ერთობა კი კოსმიური კანონი.

ძველ ინდოეთში არსებობდა ტრადიცია: ქორწინების რიტუალი ვერ შედგებოდა, თუ პარტნიორები ერთმანეთის შეკითხვაზე: “ვინ ხარ შენ”? სწორ პასუხს არ გასცემდნენ. სწორი პასუხი კი ასეთი იყო: “მე ვარ შენ”!

სულიერი ტყუპების ურთიერთობა გამოირჩევა ნდობით, ზრუნვით, სიამოვნებით ფიზიკური კავშირის გარეშეც. ეს ურთიერთობა საუკუნეებს ითვლის და დროსა და სივრცეზე არ არის დამოკიდებული. ასეთი სიყვარული სულიერი გამოცდილებაა და კონკრეტული ინკარნაციის სხეულთან არ არის დაკავშირებული. მათ შორის ღვთიური სუნთქვის სიო ქრის. ამ ურთიერთობაში დნება ორივე და რჩება მხოლოდ სიყვარული. ისინი საკუთარ გულს ღმერთს აძლევენ და ამით ერთიანდებიან ღმერთში. ეს ერთი სულის ზიარებაა მეორეში. მათი ერთიანი ენერგეტიკული ველი არის ძლიერი დამცავი ორივე პარტნიორისათვის.

საუკუნეების წინ შემდგარი შეხვდრის შემდეგ სულიერი ტყუპები ისევ დაბრუნდებიან დედამიწაზე, რათა იპოვონ ის, ვინც ოდესღაც დაკარგეს – ვარსკვლავური პარტნიორი. “მე მოვდიოდი შენს სანახავად, გადმოვიარე უდაბნო და მაღალი მთები. ჩვენ ერთი სისხლისანი არ ვართ. ჩვენ ერთი ენა არ გვაქვს, მაგრამ გული ეხმიანება გულს”. ისინი ბრუნდებიან, რათა სხვებს გაახსენონ, რა არის ნამდვილი სიყვარული. მანამდე კი ღმერთის დუმილიან მეხსიერებაში ერთმანეთისთვის შექმნილი სულები ვარსკვლავებივით არიან, შორს, მაგრამ იქიდანაც რომ უნათებენ ერთმანეთს გზას. სადღაც, აუცილებლად არსებობს ის, ვინც არ გიცნობს, მაგრამ ძილის წინ შენზე ფიქრობს, ვინც შენთვის დაიბადა, ვისთვისაც მთელი სამყარო ხარ, ვისი გულიც ინახავს შენს ხსოვნას საუკუნეებისა და სამყაროების მიღმა და ეცადე ისე იცხოვრო, როდესაც შეხვდები, მისი ღირსი იყო! ახალ ეპოქაში სულიერ ტყუპისცალთან სიახლოვე აუცილებელია ფიზიკური და სულიერი დაცვისათვის. მათი ფიზიკური კავშირი კი კოსმიურ ენერგიებთან შერწყმის საშუალებაა.

სექსი შედეგია და არა მიზანი, რომელიც ენერგიების კავშირს მოსდევს. სხვადასხვა ენერგიების ადამიანთა ფიზიკური ინტიმი ექსტაზის დაბალი დონეა. ის აზიანებს პარტნიორთა ენერგიებს, აბინძურებს კარმას. საბოლოოდ ასეთი წყვილები ანგრევენ ერთმანეთის ცხოვრებას. მსგავსი ვიბრაციების მქონე წყვილის ფაქიზი ენერგიების შერწყმის დროს იქმნება სხივი, რომელიც აღწევს კოსმოსამდე. სასიყვარულო ურთიერთსწრაფვის შედეგად შეიქმნა სამყაროები და ახლაც, ორი მსგავსი სულის კავშირი ის შემოქმედი ძალაა, ცაზე ვარსკვლავებს რომ ანთებს. რაც უფრო ახლოს არიან პარტნიორები ღმერთთან, რაც უფრო სუფთაა მათი აურა და გახსნილია ჩაკრები, მით მეტ ენერგიებს აძლევენ ერთმანეთს. ასეთი ურთიერთობა გალანტურია, ღრმა და სათუთი.

რაც უფრო მგრძნობიარეა ადამიანი, მით მეტია მისი ხარისხი ორგაზმისა. რაც უფრო ნაკლებია პარტნიორი, მით ძლიერია ენერგეტიკა. მხოლოდ სექსი უმცირესია, რაც ორმა ადამიანმა ერთმანეთს შეიძლება უწილადონ. სულიერი კავშირის დროს,განსხვავებით მხოლოდ ფიზიკური კავშირისაგან, ენერგიები აღარ იკარგება, გადადის გულის ჩაკრაში და ქმნის წრეს. ის აღარ რჩება ჰორიზონტალურ,ბიოლოგიურ დონეზე და იწყებს ცირკულირებას. ამ დროს წარმოიქმნება კოლოსალური ენერგია,რომელიც გარდაიქმნება უნივერსალურ სუბსტანციად. ის წმენდს გზად ყოველგვარ ნეგატივს,იწვევს მეტამორფოზას ფიზიკურ,ასტრალურ,სულიერ დონეებზე, აწონასწორებს კარმას, აძლიერებს იმუნიტეტს, კურნავს და აახალგაზრდავებს. ეს უკვე მედიტაციური ორგაზმი და ღმერთთან შერწყმის საშუალებაა.

როდესაც პატრნიორთა ენერგეტიკული სტრუქტურები მსგავსია და არ არის ჩაკეტილი, ისინი ადვილად გადადიან ერთმანეთში. იქმნება ერთიანი ენერგოსისტემა, ველი, რომელიც ხდება დამცავი წყვილისაც და მათი შთამომავლობისაც. როდესაც ორი გული და ენერგეტიკული პულსარები ერთნაირად ფეთქავს, ფიზიკური სხეულის საზღვრები იშლება და რჩება შეგრძნება ერთიანი ენერგეტიკული არსებისა. ამ გზით პარტნიორები საკუთარ ღვთიურ ბუნებას შეიცნობენ,ღვთიურ მონადას,რომელიც მარადიულია. ამიტომ ქრება სიკვდილის შიშიც. როდესაც დამკვირვებელი და დაკვირვების საგანი ერთიანდება, ეგო ქრება. ადამიანები იძირებიან უსასრულობის მაღალ ვიბრაციებში. ეს სულიერი ექსტაზია, როდესაც ცეცხლს შენობით ესაუბრებიან. ამ დროს სექსუალური ენერგია ღვთიური ხდება, რომლის საშუალებითაც შეიძლება ნებისმიერი მოვლენის ტრანსფორმაცია.

 

ავტორი: თამარ არაგველი

ჩვენ დროს ციკლურად აღვიქვავთ. საათი, რომელიც მოძრაობს 12-ობრივი ფრაქტალური პრინციპით (12 საათი დღეში და 12 საათი ღამეში). წელიწადის დრო ასევე წარმოადგენს 12-ობრივი ფრაქტალურ პრინციპს (12 თვე). ეს არის განმეორებადი ციკლები. თითოეულ ციკლურ წრებრუნვას თავისი ცენტრი, თავისი „მზე“ აქვს. დღის და ღამის 12 საათიანი ციკლის ცენტრი დედამიწის გულია (ღერძი), წელიწადის 12 თვის ციკლის ცენტრი თქვენი მზის სისტემის ცენტრი, ანუ მზეა. არსებობს სხვადასხვა სახის მცირე და დიდი ციკლები. არსებობს ციკლები რომლებიც უმჯობესია არა 12-ობრივ, არამედ სხვა რიცხობრივ ფრაქტალში განიხილოთ. მაგალითად კვირები და მთვარის ციკლი. თითოეულ ციკლს თავისი მისია აქვს. ანუ თითოეული ციკლის დროს ერთგვარი დაბადება-განვითარება-მომწიფება-დასრულების მოქმედება უნდა შესრულდეს. მაგალითად წელიწადის ციკლს ემორჩილება ისეთი ბუნების კანონები, როგორიცაა მცენარეების, ცხოველების და ადამიანების სასიცოცხლო განვითარების ციკლები, რომლის დროსაც, მაგალითად ადამიანმა უნდა მოასწროს დათესოს, მოიყვანოს და აიღოს მოსავალი. თუ ეს მოქმედება არ/ვერ ჩაჯდა წელიწადის 12-ობრივ ციკლში (მაგალითად დაგვიანდა დათესვა, ან ვერ მოესწრო მოსავლის აღება), მაშინ მოსავალი არ მიიღება და ადამიანი იშიმშილებს. თუ გადამფრენმა ფრინველმა ვერ მოასწრო შემოდგომაზე დროულად სამხრეთში გაფრენა, მას სიცივით და შიმშილით სიკვდილი ემუქრება. დღე-ღამის 12-ობრივ ციკლში, თუ ადამიანმა დღის განმავლობაში ვერ მოასწრო მუშაობა, ხოლო ღამით დასვენება, მისი ბიოლოგიური რიტმი, რომელიც ამ დღე-ღამის ციკლთანაა შეჭიდული, დაირღვევა და ის დასნეულდება.

გამოვლენილი სამყაროების მატრიცის ყველა ცოცხალი და არაცოცხალი ექვემდებარება ციკლების „პრინციპებს“. გარდა მზის გარშემო ციკლური ბრუნვისა, რომელიც თქვენი მცირე დრო/სივრცის ფარგლებში მცხოვრებთათვის მარტივად აღქმადია, არსებობს უფრო დიდი ციკლებიც, რომლებსაც თავის „მისია“ და თავისი ცენტრი (მზე) აქვთ. თქვენი მზის სისტემა თვითონ ბრუნავს თავისი ცენტრის, თავისი ე. წ. „ცენტრალური მზის“ გარშემო და ეს ციკლიც 12-ობრივი ფრაქტალში შეიძლება მოიაზრო. ეს წრე-ბრუნვა თავის მხრივ თვითონაც ტრიალებს საკუთარი ცენტრის გარშემო, უფრო დიდი ფრაქტალური 12-ობრივი ციკლის მიხედვით და ასე შემდეგ… როგორც თქვენი მზის გარშემო პლანეტის შემობრუნებისას, ადამიანმა უნდა მოასწროს დათესოს, მოიყვანოს, აიღოს და გამოიყენოს მოსავალი (12-ში მყოფი 4-ობრივი ფრაქტალი), ასევე თქვენი მზის სისტემის ცენტრალური მზის გარშემო სრული შემობრუნებისას კაცობრიობამ უნდა მოასწროს „დათესოს“, „მოიყვანოს“, „აიღოს“ და „გამოიყენოს“… მაგრამ რა? ეს არ არის ფიზიკური საზრდო! ეს სულიერი საზრდოა – ცნობიერების დონე!

დიდი, ცენტრალური მზის ციკლის დასრულებისას კაცობრიობის ცნობიერება შემდეგ საფეხურზე უნდა გადავიდეს, ცნობიერების შკალის 7-ობრივი ფრაქტალის მიხედვით მე-4 განზომილებიდან (დონიდან) მე-5-ზე! როგორც ფიზიკური საზრდოს მომწიფება/განვითარებას განაგებს მზის სხივები, ასევე ცნობიერების „აწევას“ განაგებს ცენტრალური მზის გამოსხივება. მაღალი სიხშირის დასხივებისას ადამიანი ან რეზონანსში მოვა ამ სიხშირესთან ან ამოვარდება. სწორედ ეს არის „Великая жатва“, რომელიც ბიბლიაშია აღწერილი… Великая жатва душ! როგორც მზის გარშემო დედამიწის ბრუნვისას მზესთან დაახლოების დროს ზაფხული დგება, რომელსაც თავისი ფუნქცია აქვს ცოცხალი არსებების სასიცოცხლო ციკლებში, ხოლო მზესთან დაშორებას, ანუ ზამთარს თავისი, ასევე ცენტრალურ მზესთან დაახლოება მისი სხივების ინტენსივობის ზეგავლენით კაცობრიობის ცნობიერების აწევას იწვევს, ხოლო მისგან დაშორება ცნობიერების დაწევას. მზის გარშემო პლანეტის ბრუნვებში, პლანეტა გადის თავისი „ბავშვობის“, „ყმაწვილობის“, „ზრდასრულობისა“ და „მოხუცებულობის“ ციკლს ანუ იგივე გაზაფხული, ზაფხული, შემოდგომა, ზამთარის დროებს (4-ობრივი ფრაქტალი, რომელიც თავისმხრივ ასევე 12-ობრივად შეიძლება დიფერენცირდეს)! ამ დროს მოდის და მიდის მოსავალი, რომელიც ადამიანს კვებავს… გადის წლები და ადამიანი იზრდება. ის გადის ბავშვობა, ყმაწვილობა, ზრდასრულობა, მოხუცებულობის 4-ობრივ ციკლს და ასრულებს ერთ სიცოცხლეს. შემდეგ ხელახლა იბადება. პლანეტის მზის გარშემო შემობრუნებისას მისი სიცოცხლის ერთი წელი გადის, ხოლო თავისი სასიცოცხლო ციკლის შემობრუნებისას ერთი ცხოვრება. მზის სისტემის ცენტრალური მზის გარშემო შემობრუნებისას კაცობრიობა მთლიანად, როგორც ერთიანი ორგანიზმი (რადგან აქ უკვე უფრო დიდი „მაკროკოსმულ“ ფრაქტალთან გვაქვს საქმე) თავისი „ბავშვობის“, „ყმაწვილობის“, „ზრდასრულობისა“ და „მოხუცებულობის“ (იგივე გაზაფხული, ზაფხული, შემოდგომა, ზამთარი!) ციკლს გადის, რომლის შემდეგ „კვდება“ და ხელახლა „იბადება“ განახლებული, უფრო ამაღლებული და მეტი და ახალი პოტენციალებითა და შესაძლებლობით! ეს არის სწორედ ის „აღდგომა“ ბოლო ჟამის მერე, რომელსაც ქრისტიანულ ტრადიციაში ელოდებიან! ეხლა სწორედ ეს გარდამტეხი მომენტია, თუმცა ეს მომენტი წლების განმავლობაში გაიწელება, მაგრამ ახლაა მნიშვნელოვანი, რაც შეიძლება მეტი სული მოხდეს ცენტრალურ მზესთან რეზონანსში. 

„ნებისმიერი სერიოზული კონფლიქტი სხეულში თავის კვალს რიგიდულობის (დაჭიმულობის) ფორმით ტოვებს“

– ვ. რაიხი 

 

 

ვილჰელმ რაიხი – სხეულზე ორიენტირებული ფსიქოთერაპიის დამფუძნებელი. ფროიდის ერთ-ერთი პირველი და საუკეთესო მოსწავლე, რომელიც გამოეყო მას და შექმნა ახალი მეთოდი – ვეგეტოთერაპია. მან თავისი მეთოდის გამოყენებიოთ პირველმა დაიწყო სხეულთან მუშაობა, რაც ფსიქოანალიზის ყველა წესსა და ნორმას ეწინააღმდეგებოდა. რაიხი, პირველად ფსიქოანალიტიკოსთა შორის, იჯდა პაციენტის წინ, აკვირდებოდა და საჭიროების შემთხვევაში ახდენდა სხვადასხვა სახის მანიპულაციებს პაციენტის სხეულზე.

1939 წელს რაიხმა აღმოაჩინა ორგონული გამოსხივება, და მალე ტერმინი ‘ვეგეტოთერაპია’ ჩაანცვლა ტერმინით – ‘ორგონული თერაპია’. 

რაიხი ამბობდა, რომ ორგონული ენერგია (როგორც ჩინური ‘ჩი’ და ინდური ‘პრანა’) მთელს სხეულში მოძრაობს, მაგრამ იქ, სადაც კუნთური ბლოკებია, იგი ჩერდება და შედეგად ჩნდება – ავადმყოფობა. 

რატომ ჰქვი ენერგიას ‘ორგონული?’ ორი სიტყვისგან – ‘ორგაზმი’ და ‘ორგანიზმი’. შთამგონებელია?   

რაიხზე ამბობდნე, რომ იგი გიჟი იყო. ამის ექოს შეგიძლიათ დღესაც შეხვდეთ, თუ ინტერნეტში მოიძიებთ… რაიხის ისტორიას ბოლოს დავუბრუნდებით, ახლა კი მის სისტემას გავეცნოთ… ამ სტატიაში მოვახდენ სინთეზს რაიხის დროინდელი და თანამედროვე მიდგომებისა…    

რაიხის მეთოდის არსი მდგომარეობს იმაში, რომ ნებისმიერ ადამიანს ცხოვრების განმავლობაში უფორმირდება ხასიათი-ჯავშანი. თავის წიგნში – ‘ხასიათის ანალიზი’ – რაიხი წერდა: ‘ხასიათი მდგომარეობს ეგოს ქრონიკულ ცვლილებაში, რომელსაც შეგვიძლია ვუწოდოთ რიგიდულობა. ესაა ადამიანის ქცევის ქრონიკული ხასიათობრივი მოდელის საფუძველი. ასეთი ქცევის მიზანი – გარეგანი და შინაგანი საფრთხეებისგან თავდაცვაა. ქრონიკულად ქცეულ დამცავ მექანიზმს, უფრო სწორია, რომ ვუწოდოთ ჯავშანი, რომელიც უცილობლად ამცირებს საერთო ფსიქიკურ მობილურობას’.  

რაიხი ამბობდა, რომ: 

– გონება და სხეული – ერთი მთლიანობაა. ადამიანის ხასიათის ყოველ თვისებას მისთვის შესაბამისი ფიზიკური პოზა გააჩნია; 

– ხასიათი სხეულში ვლინდება კუნთოვანი რიგიდულობის (გადაჭარბებული კუნთოვანი დაჭიმულობის) ანუ კუნთოვან ჯავშნის სახით;

– ქრონიკული დაჭიმულობა ახდენს იმ ენერგეტიკული ნაკადების ბლოკირებას, რომლებიც ძლიერ ემოციებს უდევს საფუძვლად;

– ბლოკირებული ემოციები ვერ პოულობენ გამოხატულებას და წარმოქმნიან ე.წ. ‘კონდენსირებული გამოცდილების სისტემებს’;

– კუნთოვანი დაჭიმულობის მოშორება ათავისუფლებს დიდ ენერგიას, რომელიც ვლინდება სითბოს ან სიცივის შეგრძნების, ჩხვლეტის, კანკალის ან ემოციური აღმაფრენის სახით.     

კუნთოვანი ჯავშანის ფუნქცია – უსიამოვნებისგან თავდაცვაა, მაგრამ ორგანიზმი ამ დაცვისთვის იმ საფასურს იხდის, რომ უკვე ნაკლებად შეუძლია სიამოვნების მიღება. 

რაიხმა აჩვენა, რომ ხასიათი ჯავშანად ჩამოყალიბება დაკავშირებულია კუნთოვან ჯავშანთან და არ უშვებს გრძნობების გამოვლინებას, განსაკუთრებით შიშის, მრისხანებისა და სექსუალური აგზნების. მან დაადგინა, რომ კუნთოვან ჯავშანს სეგმენტარული წყობა აქვს. ჯავშნის სეგმენტები, ანუ რგოლები განლაგებულია ხერხემლის პრეპენდიკულარულად. ჯავშანი შედგება შვიდი სეგმენტისგან და ყოველი მათგანი გარკვეულ ცხოვრებისეულ სიტუაციებში აკავებს ამ სიტუაციებზე რეაგირებისთვის საჭირო რეაქციებს.

სეგმენტი შვიდია:  

  1. თვალების; 2. ორალური (ყბის); 3. ყელის. 4. გულ-მკერდის; 5. დიაფრაგმის; 6. მუცლის; 7. მენჯის. 

რაიხის თერაპია მდგომარეობს ჯავშნის ყოველი სეგმენტის თანმიმდევრულ დაშლაში, დაწყებული თვალების სეგმენტით და დასრულებული მენჯის სეგმენტი.     

კუნთოვანი დაჭიმულობების მოშორება ხდება:    

• სხეულში ენერგიის დაგროვებით;
• ქრონიკულ კუნთოვან ბლოკებზე პირდაპირი ზემოქმედებით (მასაჟით);
• იმ გამონთავისუფლებული ემოციების გამოხატვით, რომლებიც ამ დროს ვლინდებიან;
• სპონტანური მოძრაობებით, ცეკვითი თერაპიით, მომადუნებელი ვარჯიშებით, იოგათი, ციგუნით, ჰოლოტროპული სუნთქვით და ა.შ.
• სხვადასხვა ვიბრაციებით, ბუნებრივი ვერბალური ჟღერადობებით, მანტრებით და ა.შ.

ცალ-ცალკე განვიხილოთ თვითოეული სეგმენტი: 

1. თვალების სეგმენტი 

ეს სეგმენტი წარმოდგენილია ‘სკალპის’ კუნთებით და თვალების მამოძრავებელი კუნთებით.   

თვალების სეგმენტის ბლოკის გარეგნული გამოვლინებებია: 

1. არანორმალურად მოძრავი თვალები,

2. არანორმალურად უძრავი თვალები,

3. საუბრის დროს შუბლის ძლიერი და გამუდმებული შეჭმუხვნა.

4. მკაცრი სახე წარბებს შორის მუდმივი ნაოჭით.

5. გამუდმებით ‘გაოცებულად’ აწეული წარბები და გაფართოებული თვალები. 

6. უძრავი შუბლი და თვალების ‘ცარიელი’ მზერა, რომლებიც თითქოს უძრავი ნიღბიდან იყურებიან.   

თვალების სეგმენტის ჯავშანი ყალიბდება ბავშვობაში და ცხოვრების განმავლობაში მნიშვნელოვნად მყარდება. 

თვალებით ბევრი რამის გაგება შეიძლება ადამიანზე. შეგვიძლია დავინახოთ, როგორ ტირის, როგორი მოწყენილია, როგორ ბრაზობს, იტყუება, ეშინია, რცხვენია, იცინის და ა.შ. შემთხვევით არ უწოდებენ თვალებს სულის სარკეს. ალბათ ყველას სმენია ოდესღაც ფრაზა: ‘თვალებში მიყურე’ და ამ მომენტში, რომ არ გეჩვენებინათ, თუ რა გემართებოდათ, ნიღაბს იფარებდით, თვალებს, და შესაბამისად სულსაც (ემოციებსაც) ყინავდით. ძალიან ხშირად ადამიანები თვალის ბლოკით იტანჯებიან თვალების სხვადასხვა ავადმყოფობებით, თავის ტკივილებით, ასევე უჭირთ, რომ თავიანთი გრძნობები ტირილით გამოხატონ, ან პირიქით, მუდამ ცრემლიანი თვალები აქვთ (და ეს გამოიყურება როგორც არანორმალური მდგომარეობა). 

კუნთოვანი ბლოკები თვალების სეგმენტში ძირითადად ჩნდება ე.წ. სოციალური შიშების გამო: 1. შეცდომის დაშვების შიში, 2. სხვებისგან საკუთარ თავზე შეფასების მოსმენის (დანახვის) შიში. 3. შიში, რომ არ ვაწყენინოთ, შეურაცხყოფა არ მივაყენოთ სხვა ადამიანს. 

ჯავშანის მოშორება ხდება შემდეგი მეთოდებით:

1. თვალების მაქსიმალურად გაფართოებით, ისე რომ წარბები და შუბლიც ჩაერთოს; ამ დროს ხელოვნურად უნდა გამოვხატოთ შიშის გრძნობა, სახე და მიმიკა კი სრულად უნდა გამოხატავდეს ამ ემოციას. 

2. 10-20 წუთის განმავლობაში სხვა (სასურველია უცხო) ადამიანისთვის თვალებში მზერით, რათა ამ დროს მოსული ყველანაირი შეგრძნება, უხერხულობა, სითბო, სიცივე, პოზიტიური თუ ნეგატიური განწყობა გაცნობიერებულ იქნეს და თვალების ზონა ბოლომდე გახსნილი დარჩეს.   

3. ეფექტურია ასევე თვალების სხვადასხვა სახის გიმნასტიკაც.      

2. ორალური (ყბების) სეგმენტი   

პირის მიდამო მოიცავს ყელის, ნიკაპის, ყბის და კეფის ქვედა ნაწილის კუნთებს. ადამიანის ყბას შეუძლია მიიღოს ორი უკიდურესი მგომარეობა – ან იყოს მეტისმეტად დაჭიმული, ან პირიქით, მეტისმეტად მოდუნებული.    

კუნთოვანი ბლოკები ამ სეგმენტში ჩნდება ტირილის, ყვირილის, რისხვის შეკავების მცდელობის გამო. უფრო ზუსტად კი – აკრძალვის – მათ ღია, ხმამაღალ, ‘ხმაურიან’ გამოხატულებაზე.   

პირის სეგმენტში ბლოკის გარეგნული გამოვლინებებია:

1. გამუდმებული ღეჭვა, კბენა, წოვა და სხვადასხვა საგნების ღრღნა.

2. მიჯაჭვულობა საღეჭ რეზინზე,

3. გამუდმებით ერთმანეთზე მძლავრად დაჭერილი ყბები.

4. გამუდმებით დაშვებული ქვედა ყბა.

5. გრძნობების ხმამაღლა გამოხატვასთან დაკავშირებული სირთულეები (‘სიტყვაძუნწობა’).   

ორალური სეგმენტის კუნთების დაძაბულობა იკავებს ჯერ კიდევ ახალშობილობის პერიოდიდან გაჩენილ სურვილებს, გრძნობებსა და რეაქციებს, როგორებიცაა: ყვირილი, ტირილი, ბრაზი, გრიმასულობა, კბენა და წოვა. 

ორალურ სეგმენტზე ჯავშნის მოხსნა შესაძლებელია: შესაბამისი ემოციებისა და მიმიკების განსახიერებით: კბენის, ღრიალის, სიტყვების მკაფიოდ წარმოთქმის, რომლის დროსაც ტუჩებიც ჩართულია, რისხვის, ლანძღვის, ტირილის და ა.შ. ყველა შეკავებული ემოციისა და რეაქციის გამოტანით. ასევე გარკვეულ კუნთებზე შესაბამისი მუშაობით, სახისა და ყბის კუნთების მასაჟით.    

3. ყელის სეგმენტი 

მოიცავს ყელის ღრმა კუნთებს და ენას. ბლოკი აკავებს ძირითადად ბრაზს, ყვირილს და ტირილს. ემოციები თითქოს იყლაპება (‘ყელში ბურთის მოწოლის’ შეგრძნება). ყელის ღრმა კუნთებზე პირდაპირი ზემოქმედება შეუძლებელია, ამიტომ დაჭიმულობის მოხსნაში გვეხმარება ყვირილი, ღრიალი, სიმღერა, გულისრევითი მოძრაობები, ენის გამოყოფა, თავის წინ დახრა, ტრიალი და ა.შ. ბლოკი ყალიბდება ადრეულ ბავშვობაში – ტირილი, ყვირილის და გაბრაზების აკრძალვის გამო.    

4. გულ-მკერდის სეგმენტი   

გულ-მკერდი, მხრები, ხელები – სიცილი, ბრაზი და რისხვა, სევდა, სიყვარული და ვნება. გულ-მკერდის სეგმენტი მოიცავს გულ-მკერდის ფართე კუნთებს, მხრების და ბეჭების კუნთებს, მთელ გულმკერდის ყაფაზს და ხელებს. რაიხი მბობდა, რომ გულ-მკერდის სეგმენტი გამოიხატება ჩასუნთქვის პოზის დროს – სუნთქვის შეკავებისას, ზედაპირული სუნთქვისას და გულ-მკერდის ყაფაზის უძრაობის დროს. და როგორც ცნობილია, სუნთქვის შეკავება – ერთ-ერთი მთავარი ინსტრუმენტია ნებისმიერი ემოციის ჩასახშობად, რაც ხდება კიდეც მოცემულ შემთხვევაში.    

რაიხის მიხედვით, გულ-მკერდის სეგმენტში ჩაკეტილია ყველაზე ადამიანური გრძნობები: ‘მოუთვინიერებელი ვნება’, ‘სულისგამგმირავი გმინვა’, ‘ქვითინი’ და ‘აუტანელი სევდა’.    

‘ეს ბუნებრივი ემოციები მიუწვდომელია ადამიანისთვის, რომელიც ჯავშანშია ჩაკეტილი. მისი ვნება ‘ცივია’, იგი თვლის, რომ ტირილი ‘არაკაცურია’, ‘ბავშვურია’, ან რაღაცნაირად ‘შეუფერებელია’. ადამიანები, რომლებსაც ბლოკი აქვთ გულმკერდის სეგმენტში, უინიციატივოები არიან, გამუდმებით აკონტროლებენ და ზღუდავენ თავს. ბლოკირება გულმკერდის სეგმენტში ადამიანის ტანადობას აფუჭებს.   

რაიხი გულ-მკერდის სეგმენტს მთელი კუნთოვანი ჯავშნის ცენტრალურ ნაწილად თვლიდა და ამბობდა, რომ იგი ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი სეგმენტია, რომელიც გავლენას ახდენს ადამიანსა და მის ჯანმრთელობაზე:

‘გულ-მკერდის ყაფაზის ქრონიკულ გაფართოებას შესაძლოა თან ახლდეს მიდრეკილება მაღალი არტერიული წნევისადმი, კანკალისადმი და შფოთვისადმი, განსაკუთრებით მძიმე შემთხვევებში შესაძლოა განვითარდეს გულის კუნთის ჰიპერტროფია. სხვადასხვა გულის დაავადებები უშუალოდ გულმკერდის ყაფაზის ქრონიკული გაფართოების გამო და ირიბად – შფოთვის სინდრომის გამო ჩნდება.   ფილტვების ემფიზემა – ესაა გულმკერდის ყაფაზის ქრონიკული გაფართოების შედეგი, აქედანვე მოდის წინასწარგანწყობა პნევმონიისა და ტუბერკულოზისადმი.   გულ-მკერდის ჯავშანი ვლინდება ასევე მოუხერხებელ ხელებად და გამოიხატება ‘სისასტიკედ’ და ‘მიუდგომელობად’. ასეთი პაციენტების ცხოვრება ხასიათდება უინიციატივობით, რაც განპირობებულია იმითაც, რომ მათ არ შეუძლიათ ხელების თავისუფლად გამოყენება.   ქალებში გულ-მკერდის ჯავშნის გამო ხშირად ქრება ძუძუს კერტების მგრძნობელობა. არასაკმარისი სექსუალური დაკმაყოფილება ან მისი არარსებობა, ასევე ზიზღი ბავშვის ძუძუთი გამოკვებისადმი, სწორედ ჯავშნის ამ სეგმენტის შედეგია’.

გულ-მკერდის დაჭიმულობა გამოიხატება რამდენიმე სიმპტომით: სუნთქვის გაძნელება, დაძაბულობა, ოფლიანი და ცივი ხელები, დაძაბულად აწურული ან ავადმყოფურად დაშვებული მხრები, ჩავარდნილი ან გაფართოებული გულ-მკერდი, ნაკლებად მოქნილი სხეული.    

ჯავშნის მოშორება შესაძლებელია: სუნთქვითი პროცესებზე მუდმივი მუშაობით, განსაკუთრებით სრული ამოსუნთქვით; ხელების მკვეთრი და დარტყმითი მოძრაობებით; სიცილის თერაპიით.     

5. დიაფრაგმის სეგმენტი

დიაფრაგმის სეგმენტი – ძლიერი ბრაზი, რისხვა, სოციალური შიშები, ასევე ზიზღი, აზიზობა და ღებინების უუნარობა, ან პირიქით, ღებინების ხშირი შეტევები.   

ეს სეგმენტი მოიცავს დიაფრაგმას, მზის წნულს, სხვადასხვა შინაგან ორგანოებს, ხერხემლის ამ დონის მალათა კუნთებს. დამცავი ჯავშანი ხშირად გამოხატულია ხერხემლის წინ გამოზნექით, ლორდოზით. ასევე ადამიანს დიაფრაგმალური ბლოკით აქვს სირთულეები სუნთქვასთან, განსაკუთრებით კი ამოსუნთქვასთან დაკავშირებით (დაახლოებით ისევე, როგორც ბრონქული ასთმი დროს). ეს კუნთოვანი ბლოკი აკავებს ძლიერ ბრაზს.    

ამ სეგმენტის დასაშლელად, პირველ რიგში საჭიროა: მნიშვნელოვანწილად დავშალოთ პირველი ოთხი სეგმენტი. მხოლოდ ამის შემდეგ იწყება დიაფრაგმის სეგმენტზე მიზანმიმართული მუშაობა ხანგრძლივი და რთული სუნთქვითი პრაქტიკებით, ასევე ღებინების რეფლექსის იძულებითი გამოწვევით.     

6. მუცლის სეგმენტი   

მუცელი – სიბრაზე და მიუღებლობა. ზურგი და წელი – თავდასხმის შიში, როგორც ფიზიკურის, ასევე ფსიქოლოგიურის. დამცავი ჯავშანი ამ ზონაში ასოცირდება ზიზღის, სიბრაზის, სიძულვილის, ასევე ღიტინის შიშის დათრგუნვასთან.    

ეს სეგმენტი მოიცავს მუცლის ფართე კუნთებს, წელისა და ზურგის კუნთებს. მუცლის სეგმენტის ბლოკის დროს ადამიანი განიცდის ძალების ნაკლებობას, მოთენთილობას და აპათიას, ხშირად იტანჯება კუჭ-ნაწლავი აშლილობებით. ზედა სეგმენტების გახსნის შემდეგ მუცლის სეგმენტის გახსნა საკმაოდ იოლია.     

7. მენჯის სეგმენტი   

მენჯის სეგმენტი – აკავებს ბუნებრივ მოთხოვნილებას სიამოვნების მიღებაში, სექსუალური აგზნებისა და დაკმაყოფილების შეგრძნებასა და რისხვის სპონტანურ გამოხატვაში. იგი მოიცავს მენჯისა და ქვედა კიდურების ყველა კუნთს. რაც უფრო ძლიერია დამცავი ჯავშანი, მით უფრო უკანაა გაზნექილი მენჯი. დუნდულა კუნთები დაჭიმული და მტკივნეულია. მენჯი უგრძნობად და არასექსუალურად გამოიყურება. ეს ბლოკი სხვა ბლოკებზე ადრე იქმნება და ყველაზე რთულად გასახსნელად ითვლება. რაიხი თავის წიგნში ‘ხასიათის ანალიზი’ აღწერს საკმაოდ ბევრ პათოლოგიურ სიმპტომს, რომელიც მენჯის სეგმენტს უკავშირდება:     

‘ადგილი აქვს შეკრულობებს, ლუმბაგოს, სწორი ნაწლავის სხვადასხვა სახის სიმსივნეებს, საკვერცხეების ანთებას, საშვილოსნოს პოლიპებს, კეთილთვისებიან და ავთვისებიან წარმონაქმნებს, შარდის ბუშტის გაღიზიანებას, ვაგინალურ უგრძნობლობას, პენისის ზედაპირის უგრძნობლობას ურეთრას გაღიზიანებადობასთან ერთად.    

მამაკაცებში მენჯის ანორგონია იწვევს ერექტიულ იმპოტენციას ან ნაადრევ ეაკულაციას. ქალებში ხშირად აღინიშნება სრული ვაგინალური უგრძნობლობა ან ვაგინალური მუსკულატურის სპაზმი (Vaginismus). ხშირად აქვს ადგილი ტკივილებს, ხოლო ანალიზები აჩვენებენ მიკროორგანიზმების არსებობას ვაგინალურ ეპითელიუმში (Trichomonas vaginaüs).   

არსებობს სპეციფიური მენჯითი შფოთვა და სპეციფიური მენჯითი რისხვა. ისევე, როგორც ჯავშნის მხრის სეგმენტი, მენჯის რგოლიც ასევე აგროვებს შფოთვისა და ბრაზის ემოციებს.      

ორგასტული იმპოტენცია ჰბადებს მეორად იმპულსს სექსუალური სიამოვნების ძალის მეშვეობით მიღებისთვის. როცა სქესობრივი აქტის იმპულსი შესაბამისობაში მოდის სიამოვნების ბიოლოგიურ პრინციპთან, ხდება შემდეგი: სასიამოვნო შეგრძნებები უცილობლად ამოტრიალდებიან ბრაზის იმპულსებად, რადგნაც ჯავშანი ეწინააღმდეგება ამ სეგმენტის სპონტანური კონვულსიური მოძრაობების განვითარებას; ჩნდება ‘გარღვევის აუცილებლობის’ მტკივნეული შეგრძნება, რომელსაც შეუძლებელია ვუწოდოთ სხვა რამ, თუ არა სადისტური.    

ისევე, როგორც ყველგან, ცოცხალის სფეროში, მენჯის ნაწილში შეკავებული სიამოვნება ბრაზად გვიბრუნდება, ხოლო დამორჩილებული ბრაზი – კუნთოვან სპაზმებად. კლინიკური კვლევების პროცესში შეგვიძლია დავინახოთ, რომ მიუხედავად იმისა, თუ რამდენად გაიხსნა (დაიშალა) მენჯის ჯავშანი და რამდენად მოძრავი გახდა მენჯი, სხეულის ამ ნაწილში არ ჩნდება სასიამოვნო შეგრძნებები, სანამ მენჯის მუსკულატურა ბრაზს არ გამოანთავისუფლებს’. რაიხის აზრით დადებითი გრძნობების განცდა შეუძლებელია, სანამ არ მოხდება უარყოფითი ემოციებისგან განმუხტვა.   

მენჯის სეგმენტის კუნთოვანი ჯავშანი შესაძლებელია გახსნილ იქნეს: მენჯის მიდამოს აქტივაციით, მენჯის კუნთების მრავალჯერადი შეკუმშვებით და შემდეგ მათი მკვეთრი მოდუნებით, ასევე ფეხების მკვეთრი მოძრაობებით და მენჯის მიდამოს შედარებით მყარ ზედაპირზე დარტყმებით. თუმცა, როგორც უკვე ავღნიშნეთ, მენჯის გახსნა ყველაზე ბოლოს ხდება და ყველაზე რთულია.     

ლომის პოზას (Simhasana) შეუძლია გახსნას კუნთოვანი ბლოკები ზედა ოთხი სეგმენტის მიდამოებში.    

პაშჩიმატასანას პოზას შეუძლია მოხსნას დაძაბულობა ქვედა სამი სეგმენტის (დიაფრაგმის, მუცლის და მენჯის) მიდამოებში.   

შავასანა (მკვდრის პოზა) დაგეხმარებათ დაჭიმული მიდამოების გამოვლენაში.      

ცხოვრების განმავლობაში, შეკავების გამო, ჯავშანი უფრო და უფრო მაგრდება და ამუხრუჭებს სასიცოცხლო ენერგიის, ორგონის ენერგიის მოძრაობას სხეულში და არ აძლევს საშუალებას ადამიანს, რომ იცხოვროს სავსე ცხოვრებით, როგორც ფიზიკური, ასევე სულიერი თვალსაზრისით.   

 

ისტორიული ცნობები

   

ვილჰელმ რაიხი ამბობდა: ‘ორგონული თერაპიის მთავარი ამოცანაა – ჯავშანის დანგრევაა, სხვა სიტყვებით, პლაზმის მოძრაობის აღდგენა. ჯავშანით შეზღუდულ ადამიანს ამა თუ იმ დონით ყველა ორგანოში აღენიშნება პულსაციის შემცირება ან შეზღუდვა, და ორგონული თერაპიის მიზანი მისი სრული აღდგენაა. ეს ბიოფიზიკური მეთოდით კეთდება, შეკავების პოზის დაშლის გზით. ორგონული თერაპიის იდეალური შედეგი – ორგასტული რეფლექსის წარმოშობაა’. ამიტომ კუნთოვან ჯავშანზე ზემოქმედებას მივყავართ ინდივიდის სხეულის ენით რეაგირებამდე და შესაძლებელია იყოს ინსტრუმენტი ფსიქოლოგიური პროლემების, და როგორც შედეგი ფსიქოსომატური პრობლემების მოსაგვარებლად.

საინტერესოა, რომ ჩინურ სწავლებას სხეულის ენერგეტიკული მერიდიანების შესახებ, რომლებშიც ‘კი’-ს ანუ ‘ჩი’-ს კოსმიური ენერგია მიედინება, ასევე ინდურ სწავლებას ენერგეტიკული არხების შესახებ, რომლებიც აკავშირებენ შვიდ ძირითად ჩაკრას, რომელთა მეშვეობითაც ადამიანი შთანთქავს სასიცოცხლო კოსმიურ ენერგიას (პრანას), იგივე პრინციპები გააჩნიათ, რაც ვილჰელმ რაიხის სწავლებას. სახელდობრ ის, რომ კოსმიური ენერგიის დინების დამუხრუჭებას ან ამ ენერგიის ნაკლებობას ადამიანის სხეულში მივყავართ ფსიქოლოგიურ პრობლემებამდე და ფიზიკურ დაავადებებამდე და ძირითად ამოცანას წრმოადგენს ადამიანი სხეულის კოსმიური ენერგიით ჰარმონიული გაჟღენთვა, და ამ ენერგიის ორგანიზმში დაუბრკოლებლად მოძრაობის აღდგენა.

1940 წელს რაიხმა დაამზადა თავისი პირველი ორგონის აკუმულატორი. ეს იყო ხის ყუთი, რომლის შიგა ნაწილიც ფოლადის ფურცლებით იყო გაწყობილი. პირველი აკუმულატორი საშუალებას იძლეოდა რომ ექსპერიმნტი მხოლოდ თაგვებზე ჩაეტარებინათ.

რაიხი ორგონის აღმოჩენის პირველივე მომენტიდან ცდილობდა მისი არსებობის დამტკიცებას. სურდა, რომ ხილული გაეხადა იგი რადიაციის მოდერნიზებული მრიცხველების მეშვეობით. მან აღმოაჩინა, რომ ორგონი აკუმულატორში ტემპერატურა 1 გრადუსით მაღლა იწევდა. ტემპერატურის მომატების აწევა შესაძლებელი იყო აეხსნათ მხოლოდ აკუმულატორში ორგონის, ანუ სასიცოცხლო ენერგიის დაგროვებით.

რაიხის კვლევებით ალბერტ აინშტაინიც ინტერესდება, რომელსაც რაიხი ხვდებოდა და მიმოწერაც ჰქონდა. მაგრამ შედეგთა შეფასებებში უთანხმოების გამო აინშტაინთან მიმოწერა შეწყდა. ადამიანების სამკურნალოდ რაიხი ქმნის ორგონის აკუმულატორის სხვადასხვა მოდიფიკაციებს ზეწრების და ყუთების სახით, რომელშიც პაციენტებს ათავსებდნენ.

კვლევებმა მიიყვნა რაიხი დასკვნამდე, რომ ორგონის აპარატს შეეძლო სხვადასხვა ფსიქიკური და ფიზიკური ავადმყოფობების განკურნება, მათ შორის ონკოლოგიურისაც.

ვილჰელმ რაიხმა ატმოსფეროშიც აღმოაჩინა ე.წ. უარყოფითი სასიკვდილო ორგონული ენერგია (DOR). ყველაზე მეტ კონცენტრაციას ეს სასიკვდილო ენერგია აღწევდა ქარიშხლებისა და ქარბორბალების ცენტრში. მან შეიმუშავა მოწყობილობები, რომელთა მეშვეობითაც შეეძლო შტორმის ძალის შემცირება – DOR-ის კონცენტრაციის შემცირების ხარჯზე. რაიხის სამუშაოს ამ მიმართულების შესახებ ინფორმაცია შეგიძლიათ მოიძიოთ ინტერნეტში, პრესტონ ნიკოლსის მასალებში – ‘ვილჰელმ რაიხი და ფენიქსის პროექტი’.

რაიხმა შეიმუშავა და ააშენა უზარმაზარი ქვემეხები, ე.წ. Cloudbuster, რომელთა მეშვეობითაც შეეძლო ზემოქმედება მოეხდინა სასიკვდილო ორგონულ ენერგიაზე (DOR), და ასევე გაეფანტა ღრუბლები, ან გამოეწვია წვიმა.

1951 წელს, თავი წიგნში «The Oranur Experiment» რაიხი ამტკიცებს, რომ ორგონის ენერგიის მეშვეობით შესაძლებელია ატომური აფეთქების შედეგების ლიკვიდირება, სხივურ დაავადებებთან ბრძოლა და რადიოაქტიური გამოსხივებისადმი იმუნიტეტის გამომუშავება.

1954 წელს აშშ-ს ფედერალურმა საწარმოო და ფარმაკოლოგიურმა სამმართველომ რაიხის წინააღმდეგ საქმე აღძრა მისი ორგონული აკუმულატორების იჯარით უკანონოდ გაცემის გამო და აკრძალა მისი შემდგომი წარმოება და გამოყენება. სათანადო შემოწმებების გარეშე რაიხი გამოაცხადეს შარლტანად და თაღლითად, რომელიც თითქოსდა სიცოცხლისთვის და ჯანმრთელობისთი საშიშ ექსპრიმნტებს ატარებდა.

მიუხედავად აკრძალვისა, ჩათვალა რა მის წინააღმეგ ბრალდებები შეცდომად, რაიხმა სასამართლოში წერილი გაგზავნა თავისი თეორიისა და მის მიერ ჩატარებული ექსპერიმენტების ახსნით და განაგრძო თავისი კვლევები, ორგონული აკუმულატორების წარმოება და ორგონული ენერგიის მეშვეობით ადამიანების მკურნალობა.

1956 წლის მაისში შედგა სასამართლო, რომელზეც რაიხი არ გამოცხადდა, ჩათვალა რა, რომ სასამრთლოსთვის მისი წერილობითი ახსნა-განმარტებაც საკმარისი ინებოდა. მეცნიერის არ-გამოცხადება აღიარეს, როგორც სასამართლოსადმი უპატივცემულობა და მას ორწლიანი პატიმრობა მიუსაჯეს.

რვათვიანი პატიმრობის შემდეგ ვილჰელმ რაიხი აშშ-ს ფედერალურ ციხეში, ოფიციალური ვერსიით – გულის შეტევით – გარდაიცვალა. მისი ლაბორატორია გაანადგურეს, წიგნები და მოწყობილობები დაწვეს, ხოლო არქივები საიდუმლო გაასაიდუმლოეს. ასეთი ზომები გაკვირვებას იწვევენ, ვილჰელმ რაიხი ხომ მსოფლიოში ცნობილი მეცნიერი იყო, და არა ჯადოქარი, და მას ამერიკის სასამართლო ასამართლებდა 1956 წელს, და არა ინკვიზიცია – შუა საუკუნეებში.

აშშ-შ მხოლოდ 1967 წელს მოხსნეს აკრძალვა მისი წიგნების ბეჭდვაზე. რუსეთში რაიხის წიგნები პირველად 1997 წელს გამოიცა.

აშკარაა, რომ ეს ნიჭიერი ადამიანი ხიფათს წარმოადგენდა სხვადასხვა საზოგადოებებისთვის, ამიტომ იგი განდევნეს ფსიქოანალიტიკოსთა ასოციაციიდან, ასევე მრავალი ქვეყნიდან, სადაც ცხოვრება და მუშაობა უწევდა, დაწყებული ავსტრიით, შემდეგ გერმანია, დანია, შვედეთი, ნორვეგია და ბოლოს აშშ, სადაც გაასამართლეს და ციხეში გარდაიცვალა.

მიუხედავად ასეთი სევდიანი დასასრულისა, მისი საქმე ისევ ცოცხლობს. დღეისთვის წარმატებით მუშაობს სხვადასხვა სხეულზე ორიენტირებული ფსიქოლოგიის მიმართულებები, რომლებსაც საფუძვლად უდევთ რაიხის შრომები. სტატიას ვილჰელმ რაიხის სიტყვებით დავასრულებ:

‘… ჯავშანი ბლოკავს შფოთვას და იმ ენერგიას, რომელმაც გამოსავალი ვერ იპოვა, ამის ფასია – პიროვნების გაღარიბება, ბუნებრივი ემოციურობის დაკარგვა, ცხოვრებისგან და სამუშაოსგან სიამოვნების მიღების უუნარობა… შესაძლებელია ხაფანგისგან თავის დაღწევა. მაგრამ იმისთვის, რომ ციხეს თავი დააღწიო, საჭიროა გაიგო, რომ ციხეში ხარ. ხაფანგი – ესაა ადამიანი ემოციური სტრუქტურა, მისი ხასიათობრივი სტრუქტურა. ცოტა სარგებელი მოაქვს აზრთა სისტემის გამოგონებას ხაფანგის ბუნების შესახებ; ერთადერთი, რაც საჭიროა გასათავისუფლებლად – ესაა ხაფანგის ცოდნა და გამოსავალის პოვნა’.

 

ავტორი: მამუკა გურული

წყარო: magma.ge

– ანუ ამბავი მრავლად დაფანტული ღმერთისა

 

მოდით, შევხედოთ ამ ყველაფერს უძველესი ვედური ცოდნის კუთხით, რომელსაც სანსკრიტზე ჯიოტიში ეწოდება. ესაა ცოდნა ყველაფრის შესახებ, რომელიც სხვადასხვა ნაწილებად და სფეროებად იყოფა, მაგრამ მისი მთავარი ნაწილია ცოდნა სამყაროს ძალთა შესახებ. ესაა უძველესი ფუნდამენტური ცოდნა, რომელზეც აგებულია ყველაფერი დანარჩენი. ვეცდები ძალიან მოკლედ და გასაგებად წარმოგიდგინოთ იგი და დავაკავშირო ზემოთმოყვანილ ცნებებთან. ეს ერთგვარი მცდელობაა, რომ ახალი ხედვის კუთხე შემოვიტანო სამყაროს ამ ისედაც რთულ სისტემაში.

ერთი (შეგვიძლია მას ვუწოდოთ ‘ღმერთი’) იყოფა ორ ყველაზე ფუნდამენტალურ ძალად, ორ პრინციპად. სანსკრიტზე მათ ეწოდებათ ‘სურია’ და ‘ჩანდრა’. ესაა ცენტრის პრინციპი და პერიფერიის (თანამგზავრის) პრინციპი. ქართულად შეგვიძლია ვთარგმნოთ, როგორც მზე და მთვარე. მაგრამ გაითვალისწინეთ, რომ ეს პრინციპები პირველ რიგში სამყაროს მთავარი ძალებია, და მზე, მთვარე და სხვა პლანეტები ამ ძალთა მხოლოდ ერთ-ერთი გამოვლინებაა. ასტროლოგია განიხილავს ამ ძალებთან კავშირს პლანეტარული განლაგების (ნატალური რუქის) მეშვეობით, მაგრამ ხშირად თანამედროვე ასტროლოგებს ავიწყდებათ, რომ პირველადი და მთავარი სწორედ ძალებია და არა ჩვენს მზის სისტემაში არსებული ციური სხეულები. სინამდვილეში ჯიოტიში ამ ძალების შესახებ ცოდნაა და არა მზის სისტემის პლანეტების. უძველეს ჯიოტიშის ოსტატს შეეძლო ადამიანის ხელისგულზე დაენახა იგივე (პალმისტრი [სანსკრ], ანუ ქირომანტია) რასაც დღეს თანამედროვე ვედური ან დასავლური ასტროლოგიის მიმდევრები ნატალურ რუკაში ხედავენ. მაშ ასე, სამყაროს მთავარი ძალები:

სურია (მზე) — ესაა არსებობის ძალა, რომელიც ყოველივეს ცენტრია. იგი ვლინდება ყველა მაკრო- და მიკრო-სისტემაში. იგია გალაქტიკის ცენტრი — გალაქტიკაში, იგია მზე — მზის სისტემაში, იგია ბირთვი — ატომში. იგია ის ძალა, რომელიც ნებისმიერი სისტემის არსია, სულია, ცენტრია და ინარჩუნებს მას, შესაბამისად მის გარეშე ნებისმიერი სისტემა დაიშლება. ადამიანში — ესაა ის ყველაზე ნატიფი ძალა, რომელიც სიცოცხლეს აძლევს მას და რომლის გარეშეც სხეული უძრავ გვამად იქცევა. თუ შეგრძნებებით განვიხილავთ, სურია ადამიანში — ესაა შეგრძნება ‘მე ვარ’, ‘მე ვარსებობ’, ‘მე გავცემ’. ესაა ‘ერთიანი’, საიდანაც წარმოიშობა ყველა დანარჩენი ციფრი.

ჩანდრა — (მთვარე) ესაა პერიფერიის პრინციპი, თანამგზავრის პრინციპი. ადამიანში ვლინდება, როგორც ძალა — ‘მე ვგრძნობ’, ‘მე შევიგრძნობ’, ‘მე ვიღებ’. პლანეტა მთვარე ასტროლოგიურად გამოხატავს ამ ძალას, მაგრამ სინამდვილეში ნებისმიერი პლანეტა, რომელიც მზის გარშემო მოძრაობს, ჩანდრას წარმოადგენს მზის მიმართ. სწორედ ჩანდრაა ყველაზე ნატიფი ძალა მზის შემდეგ. ჩანდრა არსობრივად შეგვიძლია აღვიქვათ, როგორც ქმნილების არსი. ესაა მზის ‘ნათელის’ ის ‘ბნელი’ პოლარობა, რომელიც შთანთქავს ამ ნათელს და ცდილობს აღივსოს მისით, და ამგვარად შეერწყას მის არსს. სწორედ ჩანდრა ვლინდება ამის შემდეგ მატერიაში 5 მატერიალურ ძალად, რომლებიც მატერიის 5 ელემენტს (სტიქიას) შეესაბამება:

გურუ — სტიქია – ეთერი. ესაა სივრცის არსი, მატერიის ყველაზე ნატიფი ‘მატრიცა’, რომელზეც ყველაფერი დანარჩენი ლაგდება. ინფორმაციული ველი, რომელიც ყველაფერს ინახავს. ასტროლოგიურად მას წარმოადგენს პლანეტა იუპიტერი.

მანგალა — სტიქია – ცეცხლი. განსხვავებით მზისგან, ანუ სულიერი ცეცხლისგან (სულიერი იან-ისგან) ესაა მატერიალური ცეცხლი, პირველადი მატერიალური სინათლე, პირველი აფეთქება (Big Bang), შეღწევის, გაფართოების, დაწვის, დაშლის, აქტიური ქმედების იმპულსი. ასტროლოგიურად მას წარმომადგენს პლანეტა მარსი.

შუკრა — სტიქია – წყალი. ცეცხლის საპირისპირო პოლარობა. განსხვავებით ჩანდრასგან, ანუ სულიერი წყლისგან (ინ-ისგან), ესაა მატერიალური წყალი. მიზიდვის, შეკუმშვის, ჩაქრობის, გაყინვის იმპულსი. ასტროლოგიურად მას წარმოადგენს პლანეტა ვენერა.

შანი — სტიქია – ჰაერი. სტიქია, რომელიც აწონასწორებს ცეცხლისა და წყლის პოლარობებს. ასევე შემოსაზღვრავს ნებისმიერ სისტემას და გვევლინება, როგორც წონასწორობის შემანარჩუნებელი და ‘დამსჯელი’ ძალა. ‘სასჯელი’ სწორედ მაშინ მოდის, როდესაც წონასწორობა ირღვევა და ცეცხლის ან წყლის მიმართულებით მეტისმეტად გადაიხრება. ასტროლოგიურად მას წარმოადგენს პლანეტა სატურნი.

ბუდჰა — სტიქია – მიწა. ძალა, რომელიც კრავს და საბოლოო ფორმას აძლევს ყველა დანარჩენ სტიქიას. ესაა საბოლოო ფორმის მიცემის ძალა. მეტყველება, როგორც აზრის სიტყვად საბოლოოდ ფორმირების პროცესი, ასევე წერის პროცესი. კომუნიკაციის პროცესი. მიწის სტიქია, ერთი მხრივ ყველაზე ‘ფორმირებული’ და ‘გაუხეშებულია’, მეორე მხრივ იგი საკუთარ თავში შეიცავს ყველა დანარჩენ სტიქიას. ასტროლოგიურად მას წარმოადგენს პლანეტა მერკური.

ეს ხუთი მატერიალური ძალა + ორი მთავარი პრინციპი (სურია და ჩანდრა) გვაძლევს სამყაროს შვიდ მთავარ ძალას, რომელიც აბსოლუტურად ყველგან და ყველაფერშია. მატერიაში არის კიდევ ორი ძალა (უფრო სწორად ერთი ძალის ორი პოლუსი) რომელსაც ეწოდება რაჰუ-კეტუ, მაგრამ ამ ძალების დაწვრილებით აღწერილობაზე არ შევჩერდები. ვეცდები ზემოთ მოყვანილ ცნებებთან დავაკავშირო მთავარი ძალები: სურია და ჩანდრა.

• სურია — არსია, ჩანდრა — ფორმაა, ჭურჭელია;
• სურია — იდეაა, ჩანდრა — იდეის მრავალრიცხოვანი გამოვლინებაა;
• სურია — წესრიგია, ჩანდრა — ქაოსია;
• სურია — ზე-სისტემაა, ჩანდრა — სისტემა და ქვე-სისტემებია;
• სურია — შემოქმედია, ჩანდრა — ქმნილებაა;
• სურია — გამცემია, ჩანდრა — მიმღებია;
• სურია — იანია, ჩანდრა — ინია;
• სურია — სინათლეა, ჩანდრა — სიბნელეა;
• სურია — გამცემი, დაღმავალი ძალაა, რომელიც თავისი სინათლით ცდილობს შეაღწიოს და გავრცელდეს ჩანდრაში, შეერწყას მას; ჩანდრა — მიმღები, აღმავალი ძალაა, რომელიც შთანთქავს სურიას სინათლეს და ცდილობს თავისი სიბნელით გარს მოეფინოს, შთანთქოს იგი, შეერწყას მას;

ნებისმიერი სისტემა მთლიანია მხოლოდ მაშინ, როცა ეს ორი ძალა მასში ჰარმონიულადაა, როცა ისინი კონფლიქტში არ არიან ერთმანეთთან. მესამე ძალას, რომელიც ამ ორს ათანხმებს, უწოდებენ ჰარმონიას, სიყვარულს, დიალექტიკას, სიმბიოზს, სინთეზს. მესამე ძალის გარეშე ეს ორი ძალა მუდმივ კონფლიქტში იქნებოდა თავიანთი ურთიერთ-საწინააღმდეგო ბუნების გამო. ადამიანიც სწორედ ამ ორი ძალის ურთიერთ-ბალანსის შედეგად არსებობს. აქედან ვღებულობთ სამების პრინციპს სამყაროში.

 

• სული, სურია, შემოქმედი არსი, ცეცხლის სტიქია, მამა…
• მატერია, ჩანდრა, მიმღები არსი, წყლის სტიქია, დედა…
• ადამიანი, ბავშვი, სიყვარული, თანხმობა, ჰარმონია, დიალექტიკა.

არსებობენ სწავლებები, რომლებიც აქცენტს აკეთებენ მზის გზაზე (ე.წ. ჩამომავალ, ზემოდან დაშვებულ ცოდნაზე), არსებობენ სწავლებები, რომლებიც აქცენტს აკეთებენ მთვარის გზაზე (ე.წ. აღმავალ ცოდნაზე). პირველს უმეტესწილად განეკუთვნებიან რელიგიები (თავისი პირვანდელი იმპულსით) და სხვადასხვა სულიერი და ეზოთერული სწავლებები. მეორეს უმეტესწილად განეკუთვნება მეცნიერება და სხვადასხვა ტანტრულ-ოკულტური ეზოთერული სწავლებები. და სამწუხაროდ ამ ორ გზას შორის ხშირად კონფლიქტია, რადგან ადამიანის ცნობიერება ჯერ არ განვითარებულა იმ დონემდე, რომ ჰარმონია დაამყაროს და სინთეზი მოახდინოს ამ ორ მიმართულებას შორის. მეცნიერება ხშირად უარყოფს უძველესი დროიდან დატოვებულ ‘ზემოდან შთაგონებულ’, დაღმავალ ცოდნას, ან იმ ცოდნას, რომელსაც რაღაც გზებით ახლაც ყოველ წამს გვაძლევს სურია, ანუ ზე-სისტემა. და მეორე მხრივ ‘ზემოდან’ მიღებული ცოდნის მიმდევრებიც ძალიან ხშირად უარყოფენ აღმავალ, მეცნიერულ ცოდნას, არასერიოზულად თვლიან მას, ხშირად ‘დემონურსაც’ უწოდებენ, და ვერ აცნობიერებენ, რომ სინამდვილეში ესაა ქმნილების, ანუ ჭურჭლის ევოლუცია, და რაც უფრო მეტად ვითარდება ჭურჭელი, მით უფრო მეტ სინათლეს იტევს იგი. სინამდვილეში ეს ორი პროცესი ძალიან მჭიდროდაა ურთიერთდაკავშირებული და ეს დაყოფაც მხოლოდ პირობითია. იანი გადადის ინში, და ინი გადადის იანში…

ამ შემთხვევაში ჩემი მიზანია უფრო მეტი აქცენტი გავაკეთო აღმავალ გზაზე, ანუ ქმნილების განვითარების გზაზე, რადგანაც ეს გზა უფრო ახსნადია, ექსპერიმენტულად დამტკიცებადია, ადამიანთა უმრავლესობისთვის გასაგები და მისაღებია. ამიტომაც ნაკლებად ვეხები ზე-სისტემის (შემოქმედის) აღწერას და ვცდილობ სისტემის, ანუ ქმნილების შესახებ უფრო მეტი ვისაუბრო, და ამ ორი მიმართულების კიდევ ერთი საინტერესო კუთხით საჩვენებლად სწორედ უძველესი — ჯიოტიშის ცოდნა მოვიშველიე, რომელიც სწორედ მზის გზითაა მიღებული, და არა მეცნიერული კვლევების და ექსპერიმენტების შედეგად, და თან ვეცადე ამომევსო ცოდნის ამ ორ მხარეს შორის არსებული ნაპრალი.

მაშ, ასე, განვაგრძოთ ჩვენი მოგზაურობა ქმნილების განვითარების კვალდაკვალ…

თუ გარშემო მიმოვიხედავთ, დავინახავთ, რომ ქმნილება ვლინდება ოთხ დონედ: არაცოცხალი, მცენარეული, ცხოველური და ადამიანური. სიცოცხლის გამოვლინების ყველა ფორმა, დაწყებული მინერალით და დამთავრებული ადამიანით, მხოლოდ ამ ოთხი დონის ფარგლებშია. არსებობს გარდამავალი ფორმებიც, მაგალითად სოკო, როგორც გარდამავალი ფორმაა მცენარეულსა და ცხოველურს შორის, მაგრამ სხვა დონეს გარდა ამ ოთხისა ჩვენ ვერ ვხედავთ. შეგახსენებთ, რომ საუბარია სისტემაზე, და არა ზე-სისტემაზე (ანუ ზე-ადამიანურ დონეზე). მოვიყვან ცნობილი სუფი პოეტის — ჯალალ-ედ-დინ რუმის ციტატას:

‘გარდავიცვალე მე, როგორც ქვა და მცენარედ ვიქეც, გარდავიცვალე მცენარე და ამ ქვეყანას მოვევლინე ვით მხეცთაგანი. გარდავიცვალე მხეცთაგანი და კაცად ვიქეც, და სიკვდილის აღარ მეშინის, განა შეწყვეტს ჩემ აღზევებას გარდაცვალება? მოვა ჟამი და მომერღვევა კაცური სახე და რადგან ქვეყნად ყოველივე აღიგვება თვინიერ მისა, მე აღზევებით ანგელოზთაც აღვემატები, რომ გონებისთვის მიუწვდომელ არსად გადვიქცე’.

როგორც ნიცშე ამბობდა, სწორედ ადამიანია ხიდი ცხოველსა და «’ნგელოზს’ შორის. და ზე-ადამიანური დონეები, ეს უკვე სისტემას სცდება და ზე-სისტემაში გადადის. და რადგანაც ჩვენ შევთანხმდით, რომ ამ სტატიაში სისტემის ფარგლებს არ გავცდებით, დავუბრუნდეთ მას.

მაშ ასე. ოთხი დონე, რომელიც ბევრ სისტემასა და კლასიფიკაციაში გვხვდება. ამ ოთხ დონეზე საუბრობდნენ სუფიებიც, კაბალისტებიც, მას აღწერდა რუდოლფ შტაინერი და სხვა მრავალი ეზოთერიკოსი. მაგრამ დღეისათვის ამ ოთხი დონის ერთ-ერთი ყველაზე ზუსტი და მეცნიერული აღწერილობა, მისი ფრაქტალური განმეორებადობა და ზუსტი სტრუქტურული მატრიცა როგორც მაკრო, ასევე მიკროკოსმოსში, და რაც მთავარია ადამიანის ფსიქიკაში, შეგვიძლია სისტემურ-ვექტორულ მატრიცაში ვიხილოთ.

ფიზიკოსმა და ფსიქოლოგმა ვლადიმირ განზენმა ფსიქოლოგიაში შემოიტანა სრულიად ახალი მიდგომა — ობიექტებისა და მოვლენების სისტემური აღწერა. განზენის თეორიის თანახმად, ნებისმიერი დაკვირვებადი რეალობის ასაღწერად აუცილებელია და საკმარისია ოთხი პარამეტრი: დრო, სივრცე, ენერგია და ინფორმაცია. გრაფიკულ ვარიანტში ეს გამოისახება, როგორც კვადრატი, რომელიც ოთხი კვადრატისგან (ოთხი მეოთხედისგან) შედგება. ე.წ. განზენის მატრიცამ საფუძელი ჩაუყარა მისი მოსწავლის, ვიქტორ ტალკაჩოვის შრომას, რომელმაც ეს მატრიცა აქცია განზენ-ტალკაჩოვის მატრიცად. თვითოეული მეოთხედი დაიყო ორად — ინტრავერტულ და ექსტრავერტულ ნაწილებად. დროის მეოთხედი დაიყო წარსულად და მომავლად სივრცის ნაწილი დაიყო შიგა და გარე სივრცედ და ა.შ. მთლიანობაშ მივიღეთ 8 ვექტორი, 8 ეროგენული ზონა, 8 ფსიქოტიპი, რომელიც ქმნის მთლიან და დასრულებულ სისტემას. ამ ვექტორების ჩამონათვალია: კუნთის, ანალური, კანის, ურეთრალური, ორალური, ვიზუალური, ყნოსვის (ნაზალური) და სმენის (აკუსტიკური).

ვექტორული სისტემის შესახებ დაწვრილებით შეგიძლიათ წაიკითხოთ სისტემურ-ვექტორულ ფსიქოლოგიის ქართულ ჯგუფში: https://www.facebook.com/groups/svp.ge/ ან საიტზე: http://svp.ge ამ სტატიაში კი ხაზს გავუსვამ მხოლოდ იმას, რომ ქმნილების განვითარების ოთხი დონე ფრაქტალურად მეორდება სამყაროს ყველა დონეზე (მათ შორის ვექტორულ სისტემაშიც), და სისტემურ-ვექტორული აზროვნება სრულიად ახალი სიტყვაა და პირველია მეცნიერებაში, რომელიც სისტემურად და ერთიანობაში, დღეისათვის ყველაზე კარგად და გასაგებად განიხილავს მოვლენათა ურთიერთკავშირს და ადამიანის ფსიქოტიპებს (სისტემის ფარგლებში და აღმავალი გზის თვალსაზრისით).

ქმნილების არსი, რომელზეც ზემოთ ვისაუბრეთ, არ არის რაღაც ერთფეროვანი და მონომორფული, არამედ იყოფა 8 ვექტორად, სურვილის ავსების 8 მიმართულებად. თუ გავავლებთ პარალელს ქმნილების განვითარების ოთხ დონესთან, გამოდის, რომ ადამიანმაც და მთელმა კაცობრიობამაც უნდა გაიაროს ჯერ არაცოცხალი, შემდეგ მცენარეული, შემდეგ ცხოველური და ბოლოს ადამიანური დონეები. სისტემურ-ვექტორული მატრიცის მიხედვით აღმოჩნდა, რომ კაცობრიობა თავისი განვითარების ფაზით ჯერ მხოლოდ ცხოველურ დონეზე იმყოფება. უხეშად რომ ვთქვათ, ადამიანი ჯერ კიდევ არ არის ადამიანი (ეს ეხება კაცობრიობას, და არა რომელიმე კონკრეტულ ადამიანს, სადაც ასევე არსებობს გრადაცია არაცოცხალიდან ადამიანურ დონემდე).

აღმოჩნდა, რომ ყველა ადამიანს გააჩნია გარკვეული ვექტორული ნაკრები (ადამიანს შეიძლება ჰქონდეს ვექტორთა ნებისმიერი რაოდენობა 1-დან 8-მდე). და სწორედ ეს ნაკრები განსაზღვრავს ადამიანის სურვილთა, შესაბამისად ძალისხმევათა და მოქმედებათა მიმართულებებს. აქედან გამომდინარე, ადამიანში დაბადებიდან ჩადებულია მისი ფუნქციური როლი, და იგი მხოლოდ იმ შემთხვევაში იქნება ბედნიერი და რეალიზებული, თუკი ამ როლს ასრულებს. და ადამიანთა ტანჯვის მიზეზებია: ამ როლების ვერ-გაცნობიერება, ამ როლებში არარეალიზებულობა და რაც ჩვენი დღევანდელი ცივილიზაციისთვისაა დამახასიათებელი როლების (ფუნქციების) თავსმოხვევა საზოგადოების მხრიდან.

ვექტორების დაწვრილებით განხილვას ამ სტატიაში ვერ მოვახერხებ, მაგრამ მინდა გავავლო პარალელი ზემოთ ნათქვამთან და შესადარებლად ავიღო ორი ვექტორი: კუნთის ვექტორი და სმენის ვექტორი (ამ სტატიის სრულყოფილად გასაგებად კარგი იქნება, თუ გაეცნობით ამ ვექტორების მოკლე მიმოხილვებს). სხვა დანარჩენი ვექტორები, რაღაც კუთხით წარმოადგენენ გრადაციებს ამ ორ ვექტორს შორის. და თუ დონეების მიხედვით შევაფასებთ, კუნთის ვექტორი – ესაა არაცოცხალი დონე, ეგოიზმის ყველაზე პრიმიტიული ფორმა ადამიანში, ხოლო სმენის ვექტორი — ადამიანური დონის ყველაზე მაღალი გამოვლინება, ესაა ამობრუნებული ეგოიზმი, რომელიც სრული განვითარების შემთხვევაში იქცევა აბსოლუტურ ალტრუიზმად. კუნთის ვექტორი — ესაა მატერიის ბაზა, ფუნდამენტი, ხოლო სმენის ვექტორი — ესაა ქმნილების არსის სურვილი — სრულად შეიმეცნოს მატერია და გასცდეს მის საზღვრებს (პირობითად რომ ვთქვათ, ამაღლდეს სისტემის დონიდან ზესისტემის დონემდე).

თუკი ავიღებთ კაცობრიობას, როგორც სისტემას, მასში კუნთის ვექტორი წარმოადგენს ერთიან ცნობიერებას —’ჩვენ’. ესაა კვანტური არალოკალური ჩახლართულობის ყველაზე მაღალი ხარისხი კაცობრიობის სისტემის შიგნით. ხოლო სმენის ვექტორი — ესაა ჩახლართულობის ყველაზე დაბალი ხარისხი. ესაა შესაძლებლობა, რომ პიროვნულმა ‘მე’-მ განიცადოს დამოუკიდებელი ევოლუცია.

კუნთის ვექტორი არ სვავს კითხვებს. აკეთებს იმას, რასაც ეუბნებიან. აზროვნებს პრინციპით —’სადაც ყველა, იქაც მე’. ხოლო სმენის ვექტორი, ესაა ვექტორი, რომელმაც პირველად დასვა ფილოსოფიური კითხვები: რისთვის არსებობს, რა მიზანი აქვს ადამიანს, საერთოდ სიცოცხლეს და ა.შ. და მისი ფუნდამენტური კითხვაა: ‘ვინ ვარ მე?’. მისი ფუნქციაა პირველ-არსთან, პირველ-მიზეზთან დაბრუნება.

ახლა კი გავცეთ პასუხი კითხვას, რომელიც დასაწყისში დავსვი: ‘რატომაა ჩვენთვის ცნობილი ყველა მცენარეული და ცხოველური სისტემა ბუნებასთან ჰარმონიაში და რატომ ქმნის კონფლიქტს ბუნებასთან მხოლოდ ადამიანი (კაცობრიობა)?’

მიზეზი მარტივია: ადამიანში სმენის ვექტორი პირველად გამოვლინდა სრული სახით, პირველად სწორედ ადამიანში გაჩნდა შემეცნების სურვილი, მაგრამ შემეცნებისთვის საჭირო იყო განზე გადგომა, სისტემის ჩახლართულობიდან გამოსვლა, საკუთარი თავის პიროვნულ ‘მე’-დ შეგრძნება. ადამიანმა პირველად იგემა ‘აკრძალული ნაყოფი’. მან აირჩია განვითარების გზა: ‘მე თვითონ’. და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, ადამიანი (კაცობრიობა) თითქმის ყოველთვის თავის შეცდომებზე სწავლობდა.

დღეს ადამიანის ფუნქციაა, რომ მთლიანად კაცობრიობამ (და არა მხოლოდ რომელიღაც გამორჩეულმა ინდივიდებმა) დაინახოს სამყაროს კანონზომიერებები, დაინახოს, რომ არა მხოლოდ დედამიწაზე, არამედ მთელ სამყაროში, ყველაფერი ურთიერთდაკავშირებულია და ‘ჩახლართულ’ მდგომარეობაში იმყოფება. დაინახოს, რომ ჩვენ ყველანი ერთი საერთო სისტემის, ერთი საერთო ორგანიზმის უჯრედები ვართ, უჯრედებს, რომლებიც მთელის წინააღმდეგ მიდიან — კიბოს უჯრედები ეწოდებათ და თუ გაჯანსაღება ვერ შეძლო, ‘მთელი’ მათ აუცილებლად გაანადგურებს. დღეს კაცობრიობა უახლოვდება იმ ზღვარს, როცა უნდა გააცნობიეროს, რომ ჩვენ ყველანი, მთელი მსოფლიო, ყოველი ერი ერთ ნავში ვსხედვართ და ნებისმიერი დაპირისპირება და კონფლიქტი დიალექტიკის (სიყვარულის) გარეშე, ესაა სამყაროს მთავარი კანონზომიერების წინააღმდეგ წასვლა.

ნებისმიერ დუალიზმში ორი უპირისპირდება ერთმანეთს, და მხოლოდ მესამე ძალას შეუძლია მათი შერიგება, დაბალანსება, შეთანხმება. საყოველთაოდ ცნობილ ენაზე ამ ძალას სიყვარული ეწოდება. შეგვიძლია ამას დავარქვათ ერთიანობა, დიალექტიკა, ჰარმონია. ესაა ის, რასაც დაპირისპირებულობა, კონფლიქტი, თეზა და ანტითეზა გადაჰყავს ერთიანობაში, ურთი-ერთობაში, სინთეზში.

ადამიანი უნდა დაუბრუნდეს ბუნებრივ ჰარმონიას. მაგრამ ეს აღარ იქნება ‘იძულებითი’, განპირობებული, გაუცნობიერებელი ჰარმონია, როგორც ეს აქვთ ცხოველებს, მცენარეებს. არამედ იქნება გაცნობიერებული, შემეცნებული და ‘მე თვითონ’-ის გზით მიღწეული ერთიანობა. ე.წ. გაცნობიერებული ‘ჩახლართულობა’, როცა ‘მე’ წარმოადგენს ‘ჩვენ’-ის ნაწილს და ამავდროულად ინდივიდუალობასაც არ კარგავს. კაცობრიობა ჯერ ვერ სწვდება ზე-სისტემას, იმიტომ რომ ადამიანი ჯერ არ გამხდარა ადამიანი. ადამიანი ჯერ ისევ ბავშვია, რომელიც ‘სათამაშოს’ კანონზომიერებას მისი დამტვრევით და დაშლით სწავლობს.

ოდესღაც იყო ერთი. ერთი მრავლად დაიფანტა. მრავალი ისევ ცდილობს ერთამდე მისვლას… ეს თამაში დროსა და სივრცეში მიმდინარეობს… დროსა და სივრცის მიღმა კი — ყველაფერი ისევ ერთია! და ამ რეალობაში ჩვენ ვართ დაფანტული ‘მე’-ები, რომლებსაც დაგვავიწყდა ჩვენი (ღმ)ერთობა!

 

ავტორი: მამუკა გურული

წყარო:  maGma.ge

 

 – ანუ ამბავი მრავლად დაფანტული ღმერთისა

 

პარადოქსია, მაგრამ იმისთვის, რომ გასაგებად მოვყვეთ რთულის შესახებ, ზოგჯერ საჭიროა მარტივი დეტალების რთული, ადამიანისთვის გასაგები ენით ახსნა და შემდეგ ამ ყველაფრის ერთ მთლიან სურათად შეკვრა. ანუ მარტივიდან რთულისკენ, და რთულიდან – მარტივისკენ. პირველ რიგში შემოვიტანოთ გარკვეული ცნებები და სიმბოლოები – აბსტრაქტული, მაგრამ რეალობის ამსახველი, და მარტივი ანალოგიებით ახსნილი. გთხოვთ, ბრმად ნუ მიიღებთ აქ მოყვანილ პოსტულატებს და ბოლომდე გაიაზრეთ.

სისტემა – (ძვ.ბერძნ. σύστημα — „შესატყვისობა“) — გარკვეული წესრიგი, რომელიც დაფუძნებულია რისამე ნაწილების გეგმაზომიერ განლაგებასა და ურთიერთკავშირზე… სტრუქტურა, მთლიანობა, რომელიც შედგება ერთმანეთთან კანონზომიერად დაკავშირებული ნაწილაკებისაგან.

თუკი ათვლის წერტილად ავიღებთ ერთ კონკრეტულ ადამიანს, იმ უზარმაზარ სისტემაში, რომელსაც სამყაროს ვუწოდებთ, იგი წარმოადგენს ერთ პაწაწინა ქვესისტემას. მაგრამ თავის მხრივ ადამიანი, როგორც სისტემა, შედგება უფრო დაბალი თანრიგის ქვესისტემებისგან: ნერვული სისტემა, გულ-სისხლძარღვთა სისტემა, საყრდენ-მამოძრავებელი სისტემა… ორგანოები, ქსოვილები, უჯრედები, უჯრედის შემადგენელი ნაწილები, ბირთვი, დნმ და ა.შ. მაქსიმალურად მცირემდე…

ადამიანისთვის ზესისტემას წარმოადგენს ის წესრიგი (სისტემა), რომლის შემეცნებაც არ შეუძლია და მისთვის ქაოსურ, უხილავ ძალას წარმოადგენს, მაგრამ შეუძლია ამ ზესისტემის ზემოქმედების შეგრძნება. ანალოგიისთვის მოვიყვანოთ ადამიანის და ბუზის მაგალითი. ადამიანს შეუძლია ბუზის, როგორც მცირე ქვესისტემის აღწერა, დანაწევრება (როგორც აბსტრაქტულად, ასევე ფიზიკურად), მასზე ექსპერიმენტების ჩატარება, და ბოლოს და ბოლოს მოკვლა (უკვე რაღაც დონეზე მისი ხელოვნურად შექმნაც კი, – კლონირების გზით). ბუზს კი არ შეუძლია შეიმეცნოს ადამიანი, მას შეუძლია მხოლოდ შეიგრძნოს მისი ზემოქმედება, მისგან მომავალი საფრთხე, როგორც სტიქიური უბედურება, რომელიც უახლოვდება, მაგრამ ადამიანის შემეცნებაზე და აღწერაზე (როგორც მაგალითად, ადამიანი აღწერს ტორნადოს), ლაპარაკიც ზედმეტია. მას შეუძლია მხოლოდ რეაგირება მოახდინოს, გაფრინდეს და გადარჩეს, ან ვერ მოასწროს და მოკვდეს.

ადამიანი, როგორც სახეობა, ერთიანდება ერთ დიდ სისტემაში, რომელსაც ეწოდება კაცობრიობა. კონკრეტული ადამიანები, ერები, ქვეყნები, სხვადასხვა გაერთიანებები – კაცობრიობის ქვესისტემებს წარმოადგენენ. კაცობრიობა – ერთი მთლიანი სხეულია და მისი შემადგენელი ნაწილები (ადამიანები) მჭიდროდ არიან ერთმანეთთან დაკავშირებულნი (თუ რატომ და როგორ, ეს მოგვიანებით გახდება გასაგები) მიუხედავად იმისა, რომ მის თვითოეულ წევრს თითქოს დამოუკიდებელი არსებობა შეუძლია. ანალოგიისთვის მოვიყვანოთ ვოლვოქსი – სიცოცხლის ერთგვარი შუალედური ფორმა ერთუჯრედიან და მრავალუჯრედიან ცოცხალ ორგანიზმებს შორის. ესაა კოლონია, წყალმცენარე, რომელიც თან ერთი სხეულია, და თან მის ყოველ შემადგენელ უჯრედს დამოუკიდებლად არსებობაც შეუძლია. მსგავსი მოწესრიგებული დაჯგუფება ფლორას და ფაუნას სხვა სახეობებშიც ბევრი გვხვდება და ამაზე აღარ შევჩერდეთ.

აქ დავსვათ ერთი კითხვა, რომელსაც შემდეგ ვუპასუხებთ, მაგრამ მანამდე ეცადეთ თავადვე გასცეთ პასუხი: რატომაა ჩვენთვის ცნობილი ყველა მცენარეული და ცხოველური სისტემა ბუნებასთან ჰარმონიაში და რატომ ქმნის კონფლიქტს ბუნებასთან მხოლოდ ადამიანი (კაცობრიობა)?

დუალიზმი— იგივე პოლარობა. სამყაროში ყველაფერი ორ პოლარობად იყოფა (რომელიც შემდეგ თავის მხრივ კვლავ იყოფა და ა.შ.) მთავარი პოლარობებია: ინი და იანი, არსი და ფორმა, წესრიგი და ქაოსი, გაცემა და მიღება, დაბადება და სიკვდილი, ცა და მიწა, სული და მატერია, ქალი და მამაკაცი, დღე და ღამე, ყინული და ცეცხლი, ცხელი და ცივი, ტალღა და ნაწილაკი, ‘კარგი’ და ‘ცუდი’, თეთრი და შავი, პლუსი და მინუსი… სამყარო დუალური კონტრასტებისგან შედგება და სწორედ ეს პოლარობები ამოძრავებენ მას. დუალიზმი გვხვდება ყველა სფეროში: მეცნიერებაში, რელიგიებში, ხელოვნებაში, დრამატურგიაში და ა.შ.

უფრო დაწვრილებით შევეხოთ წესრიგისა და ქაოსის დუალობას. ამ შემთხვევაში სიტყვა ‘ქაოსს’ ვიყენებთ ჭეშმარიტი მათემატიკური მნიშვნელობით. მათემატიკაში ქაოსს უწოდებენ დინამიური სისტემის აპერიოდულ დეტერმინირებულ ქცევას, რომელიც უკიდურესად მგრძნობიარეა საწყისი პირობებისადმი. მარტივად რომ ვთქვათ, ქაოსი — ესაა სისტემის არაპროგნოზირებადობა. სამყაროს შემეცნების გზაზე მეცნიერებას რადიკალური პოზიცია ეკავა და ვარაუდობდა, რომ მთელი ეს მოჩვენებითი უწესრიგობა მხოლოდ ზუსტად მომუშავე მექანიზმია, რომელიც უბრალოდ ჯერ არაა შესწავლილი, მაგრამ რაც უფრო წინ მიდის მეცნიერება, მით უფრო ვგებულობთ, რომ ყველაფერი არც ისეთი სწორხაზოვანი და მოწესრიგებულია, როგორც მანამდე თვლიდნენ. თანდათანობით მივდივართ იმ გაგებამდე, რომ ბუნებაში ჩადებულია ერთგვარი ‘თავისუფლება’, ანუ ქაოსი.

შემდეგი დუალობა, რომელსაც მინდა შევეხო, ესაა —არსი და ფორმა, რომელიც მჭიდრო კავშირშია წესრიგთან და ქაოსთან.მაგალითისთვის ავიღოთ ვაშლი. სიტყვა ვაშლი — ესაა სიმბოლო, არსი, რომელიც გამოხატავს ყველა იმ ვაშლის იდეას, რომელიც არსებულა და იარსებებს დედამიწაზე. ეს ერთი იდეა იშლება უთვალავ ფორმად: მწვანე ვაშლი, მჟავე ვაშლი, მიჩურინის ვაშლი, Apple-ს ‘ჩაკბეჩილი ვაშლი’, ვაშლ-ატამა (რომელიც სხვა იდეასთან შერევის შედეგად მიიღება), მსხვილი ვაშლი, დამპალი ვაშლი და ა.შ. მაგრამ რაც არ უნდა განსხვავებულნი იყვნენ ეს ვაშლები, მათ შორის არის რაღაც საერთო სტრუქტურა, რაც მას არსთან აერთიანებს, და რაც უფრო მეტია ვაშლის მსგავსება თავის საწყის იდეასთან, მით უფრო „იდეალურია“ ეს ვაშლი. ანუ ვაშლში არის ორივე ასპექტი: ქაოსიც და მოწესრიგებულობაც. წესრიგი აახლოებს ვაშლს თავის საწყის იდეასთან, ხოლო ქაოსი განაპირობებს მის უამრავ განსხვავებულ და მრავალფეროვან ფორმას. შესაბამისად ქაოსის, ანუ გამოვლენილ ფორმათა სამყაროში ვაშლი უამრავ ინდივიდუალობად იშლება, ხოლო არსთა მოწესრიგებულ სამყაროში — ვაშლი მხოლოდ ერთია.

თუ ამ ყველაფერს სისტემებზე გადმოვიტანთ, რაც უფრო რთულია სისტემა, მით უფრო რთულია მისი გარესამყაროსთან ურთიერთქმედებაც და მეტია არახაზობრივი კავშირები. თუ ქვა მთელი «ცხოვრების» განმავლობაში თითქმის არ ურთიერთქმედებს გარემოსთან და არ იცვლება, ადამიანი, როგორც გაცილებით უფრო რთული სისტემა იმდენად ექვემდებარება ქაოსურ ცვლილებებს, რომ მისი ქცევა გაცილებით მეტად ‘არაპროგნოზირებადია’, და სწორედ ეს აძლევს ადამიანს და მთელ კაცობრიობას გაცილებით უფრო სწრაფი ევოლუციის საშუალებას, ვიდრე მცენარეს, ან იგივე ქვას.

ფრაქტალურობა — სამყარო არა მხოლოდ დუალურია, არამედ ფრაქტალურიცაა. ფრაქტალი, ესაა გეომეტრიული ცნება, რომელიც შემოიღო მათემატიკოსმა ბენუა მანდელბროტმა. მან კომპიუტერისა და მარტივი მათემატიკური ფორმულის (Z=Z^2+C) მეშვეობით შექმნა ფიგურა, რომელიც მანამდეც იყო ცნობილი ‘მონსტრების’ სახით (‘მონსტრის’ ერთ-ერთი მაგალითი იყო ჩვეულებრივი ხე, რომელიც უსასრულოდ იტოტება). ამ ფორმულის მიხედვით ყოველი შედეგი არის მოცემულობისა (Z) და შედეგის უკუკავშირი, და შემდეგი შედეგი მსგავსებასთან ერთად წინაზე რთულია. მანდელბროტმა შექმნა უსასრულო სირთულის გამოსახულება, რომელიც უსასრულოდ რთულდება. ფრაქტალებისგან შემდგარ გამოსახულებას მანდელბროტის სიმრავლეს, ან ‘ღმერთის თითის ანაბეჭდს’ უწოდებენ. იტერაციის პროცესი ამ ფიგურას მრავალ საინტერესო თვისებას ანიჭებს, მათ შორის აღსანიშნავია თვით – მსგავსებადობა და უსასრულო დეტალურობა.

მანდელბროტმა და სხვა მეცნიერებმა (ფაიჟენბაუმმა, ბერნსლიმ, სმეილიმ და ა.შ.) აღმოაჩინეს, რომ ურთიერთსაწინააღმდეგო ძალების კონფლიქტის საზღვარზე იქნება არა ქაოსური, უწესრიგო სტრუქტურები, როგორც ადრე თვლიდნენ, არამედ უფრო მაღალი დონის თვითორგანიზაციის გამოვლენა. იგი არ ექვემდებარება ევკლიდე-ნიუტონის სქემებს, არაა სტატიური და მოძრაობისა და ზრდის პროცესში იმყოფება. ფრაქციული განზომილება — ესაა სისტემის არასწორობის (არამოწესრიგებულობის) დონე. მანდელბროტმა აღმოაჩინა, რომ არსებობს რეგულარულობა (სისწორე, მოწესრიგებულობა) ნებისმიერი არარეგულარულობისთვის. ანუ როდესაც ჩვენ ვუყურებთ რაღაცას, როგორც შემთხვევითს და ქაოსურს, ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ ვერ ვხედავთ უფრო მაღალი თანრიგის სისტემას, ანუ ზესისტემას.

თუ შევაჯამებთ უკვე ჩამოთვლილ ცნებებს და პოსტულატებს, მივიღებთ, რომ სამყარო არც ისეთი მარტივია, რომ მხოლოდ დუალისტურ კატეგორიებად დავყოთ და ის, რაც ერთი შეხედვით გარესამყაროს ქაოსურობად (მოუწესრიგებელ და ბნელ გარემოდ) ჩანს ცალკე აღებული ერთი სისტემისთვის, სინამდვილეში ის ზღვარია, რომელიც მას ზესისტემისგან ჰყოფს და სინამდვილეში უფრო მაღალი თანრიგის სისტემის ქვესისტემად აქცევს. მარტივად: თუ ‘შემთხვევით’ თავში აგური დაგეცათ, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ეს მოვლენა შემთხვევითია, არამედ ნიშნავს, რომ ასეთი იყო ზესისტემის ‘ნება’. სწორედ ადამიანის ზესისტემასთან, როგორც შეუცნობელ ძალასთან ურთიერთობის შედეგად დაიბადა რელიგიები, ფილოსოფია, ეზოთერია, პარაფსიქოლოგია და სხვა მეტაფიზიკური დისციპლინები. რეალურად ჩვენ შეგვიძლია ვისაუბროთ მხოლოდ სისტემაზე და ქვესისტემებზე, ზესისტემასთან დაკავშირებით კი შეგვიძლია მხოლოდ ვარაუდები გამოვთქვათ, ფრაქტალური და სხვა ანალოგიების საფუძველზე. და რაც უფრო კარგად შევიცნობთ კაცობრიობას, როგორც სისტემას, და ადამიანს, როგორც ქვესისტემას, მით უფრო მეტი შანსი გვაქვს, რომ მივუახლოვდეთ ზესისტემის არსის წვდომას. მითუმეტეს, რომ ადამიანს გაცილებით უფრო ადვილად შეუძლია შეიცნოს ზესისტემა (პირობითად ვუწოდოთ მას ‘ღმერთი’), ვიდრე ბუზს — ადამიანი, რადგანაც ფრაქტალურობის კანონიდან გამომდინარე, რაც უფრო მაღალი თანრიგისაა ფრაქტალური სისტემა, მით უფრო რთულია იგი და მეტი მსგავსება აქვს მთელთან, ანუ ‘ღმერთთან’.

ცოტა რამ კვანტური ფიზიკის შესახებ. კლასიკური ფიზიკისგან განსხვავებით, რომელიც ობიექტების უშუალო ფიზიკურ მახასიათებლებს აღწერს, კვანტური ფიზიკა უფრო ღრმად განიხილავს სისტემის მდგომარეობას. კლასიკური მიდგომა გულისხმობს, რომ სისტემის თვითოეული ნაწილის სტრუქტურისა და ქცევის ცოდნით შეგვიძლია გამოვიყვანოთ ობიექტთა ერთობლიობის, როგორც მთლიანის ქცევის კანონები, მაგრამ კვანტური თეორიის მიხედვით ასე არაა. სინამდვილეში ნაწილების სრულყოფილი გაგებაც კი ვერ მოგვცემს მთლიანის გაგებას. და ურთიერთქმედება ნაწილსა და მთელს შორის კვანტურ ფიზიკაში გაცილებით უფრო რთულია, ვიდრე კლასიკურში. რაც უფრო დიდია სისტემა, მით უფრო მეტი ურთიერთკავშირში მყოფი ქვესისტემისგან შედგება იგი, და ამ კავშირების სრულყოფილად დასანახად საჭიროა ამ სისტემაზე გარედან დაკვირვება და მისი მთლიანად მოცვა.

კვანტურ ფიზიკაში ყველაზე დიდი სისტემა — ესაა სამყარო. სამყაროში ყველაფერი შეიძლება იყოს ორ მდგომარეობაში: ლოკალურში (გამოვლენილში) და არალოკალურში (გამოუვლენელში).ლოკალურში ჩვენ მას ვხედავთ და იგი კლასიკური ფიზიკის კანონებს ემორჩილება. ესაა როგორც მყარი სხეულები, ასევე ძალები (სივრცე, დრო, გრავიტაცია, ელექტრო-მაგნიტური ველი, სხვადასხვა გამოსხივებები და ა.შ.). არალოკალურში— ჩვენ მათ ვერც ვხედავთ და ვერც ავღწერთ. იგი კლასიკური ფიზიკის კანონებს არ ემორჩილება. იქ არაა სივრცე, დრო და ჩვენთვის ცნობილი სხვა სიდიდეები. და სწორედ მთლიანის ეს ყველაზე ‘მისტიური’ მდგომარეობაა პირველადი. ჩვენი სამყარო სწორედ ამ არალოკალური მდგომარეობის გამოვლენის შედეგია. კვანტურ ფიზიკაში ამ პროცეს დეკოგერენცია ეწოდება, ხოლო რეკოგერენცია — ესაა საპირისპირო პროცესი ხილულიდან უხილავისკენ. ისევე როგორც ლოკალურ, ასევე არალოკალურ მდგომარეობაშიც თავისი კანონები მოქმედებენ.

 

კვანტური ჩახლათულობა (Quantum entanglement) — კვანტურ-მექანიკური მოვლენა, რომლის დროსაც ორი ან მეტი ობიექტის კვანტური მდგომარეობები ურთიერთდაკავშირებულია. ეს ურთიერთკავშირი შენარუნებულია მაშინაც კი, თუ ეს ობიექტები სივრცეში დაშორებულია ნებისმიერ ცნობილი კავშირების საზღვრებს მიღმა, რაც ლოგიკურ წინააღმდეგობაში მოდის ლოკალურობის პრინციპთან. ეს ეფექტი დიდი ხნის წინ აღმოაჩინა აინშტაინმა პოდოლსკისთან და როზენთან ერთად.

ნაწილაკებს გააჩნიათ სპინები — მაგნიტური მახასიათებლები პროექციით ზემოთ/ქვემოთ. ცდისთვის იღებდნენ ნაწილაკს ორი სპინით: ერთი ზემოთ, მეორე ქვემოთ. ისინი იღებდნენ ამორ სპინს და აშორებდნენ მათ სივრცეში (თეორიაში უსასრულობამდე), შემდეგ კი ზემოქმედებდნენ ერთ-ერთ მათგანზე, ანუ ცვლიდნენ მის პროექციას. აღმოჩნდა, რომ მორე სპინი, მიუხედავად მანძილისა, ნულოვან დროში, ანუ მყისიერად იცვლიდა თავის პროექციას საწინააღმდეგოზე. ეს აინშტაინის რეალობის ყველა კანონს ეწინააღმდეგებოდა. კვანტური ჩახლართულობა —უბრალოდ აბსტრაქცია არაა. იგი ბუნებაში არსებული ობიექტური რეალობაა და მას კვანტურ კომპიუტერებსა და კვანტურ-კრიპტოგრაფიულ სისტემებშიც იყენებენ.

ჩახლართულობა — ესაა ურთიერთობის განსაკუთრებული სახე სისტემის შემადგენელ ნაწილებს შორის, და მას ანალოგი არ გააჩნია კლასიკურ ფიზიკაში. იგი ჩნდება სისტემაში, რომელიც შედგება ორი ან მეტი ურთიერთმოქმედი ქვესისტემისგან (ან ადრე ურთიერთქმედებაში მყოფი და მერე დაშორებულისგან). მსგავს სისტემებში ცალკეული ნაწილების ქცევა ურთიერთკავშირშია, მაგრამ არა ჩვეული კლასიკური ურთიერთქმედებების, მაგალითად სინათლის სიჩქარის, არამედ არალოკალური კვანტური კავშირების (კვანტური კორელაციების) მეშვეობით. აქ სისტემის ერთი ნაწილის ცვლილება დროის იმავე მომენტში ახდენს გავლენას მის დანარჩენ ნაწილებზეც (მაშინაც კი, თუ ისინი უსასრულო მანძილზე არიან დაშორებულნი). ესაა სისტემის შემადგენელის მდგომარეობა, რომელიც შეუძლებელია დავყოთ ცალკეულ, სრულიად დამოუკიდებელ და თვითმყოფად ნაწილებად. იგი წარმოადგენს განუყოფელს (არასეპარაბელურს). ჩახლართულობა და არასეპარაბელურობა — ფაქტიურად, ერთი და იგივეა.

დავუბრუნდეთ ფრაქტალებს. როგორც ზემოთ უკვე ავღნიშნეთ, ფრაქტალის მცირე ნაწილი შეიცავს ინფორმაციას მთელი ფრაქტალის შესახებ, ანუ ქვესისტემა აგებულია სისტემის ერთიანი კანონების მიხედვით. ამ კანონის თანახმად ყველაფერი სამყაროს მიკრო-მოდელს უნდა წარმოადგენდეს. თუ განვიხილავთ ადამიანს, როგორც ცალკე სისტემას, დავინახავთ, რომ მასაც მთელი სამყაროს მსგავსად ორი მდგომარეობა გააჩნია: ლოკალური (გამოვლენილი) და არალოკალური (გამოუვლენელი). ლოკალური — ესაა ჩვენი ფიზიკური სხეული, ხოლო არალოკალური — ჩვენი ფსიქიკა, და ისინი მუდმივ კავშირში არიან ერთმანეთთან, ანუ ‘ჩახლართულ მდგომარეობაში’ იმყოფებიან. ეს ორმაგობა ყველა სხვა სისტემაზეც ვრცელება, ცხოველებზე, მცენარეებზე და ა.შ. რაც უფრო მარტივია სისტემა, მით უფრო ნაკლებად ჩანს მისი ორმაგობა, მაგრამ ისეთი მიკროსკოპული სისტემაც კი, როგორიცაა ნაწილაკი, ამ ორმაგობას ატარებს.სწორედ მცირე ‘ნაწილაკებთან’ (და უფრო პატარებთანაც) მუშაობენ კვანტური ფიზიკოსები. რას აღარ აკეთებენ იქ, და რაღაც კუთხით პროცესების მართვაც კი ისწავლეს. შეძლეს, მაგალითად, ტელეპორტაციის გაკეთება – ნულოვან დროში გადაადგილება. მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ ერთ შემთხვევაში — თუ სისტემა იზოლირებულია სხვა სისტემებთან ურთიერთქმედებისგან. ეს რა თქმა უნდა ძალიან რთულია, რადგანაც სამყაროში ყველაფერი ურთიერთკავშირშია, ყველაფერი ურიცხვ ჩახლართულ მდგომარეობებში იმყოფება.

არსებობს ასეთი ცნება: ჩახლართულობის სიდიდე (0-დან 1-მდე). იგი დამოკიდებულია სისტემის შემადგენელ ნაწილთა შორის ურთიერთქმედების ინტენსივობაზე. მაგალითად, ჩაკეტილი სისტემა შეიძლება იყოს მაქსიმალურად ჩახლართულ მდგომარეობაში (1) და მას არ ექნება შემადგენელი ლოკალური ნაწილები (ქვესისტემები), მაგრამ როგორც კი იგი ურთიერთქმედებაში მოდის გარემოცვასთან, მაშინ ჩახლართულობის სიდიდე მის ქვესისტემებს შორის თანდათანობით შემცირდება 0-მდე და ისინი გამოვლინდებიან ქვესისტემების (ლოკალური ობიექტების) სახით. მოვიყვან მცირე მონაკვეთს ფიზიკა-მათემატიკურ მეცნიერებათა კანდიდატის, ს.ი. დორონინის წიგნიდან ‘კვანტური მაგია’:

‘დავუშვათ, რომ გვაქვს ფოტოქაღალდი გამოუვლენელი (გასამჟღავნებელი) გამოსახულებით — ეს ერთგვარი არალოკალური მდგომარეობაა. ობიექტთა ხილულ ფორმებს მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეუძლიათ გამოვლინება, თუკი ფოტო-ქაღალდს სპეციალურ გასამჟღავნებელ სითხეში ჩავდებთ (გარემოსთან ურთიერთქმედება). ჩახლართულობის სიტუაცია მხოლოდ ოდნავ უფრო რთულია — იქ არაა მანამდე გამოსახული ‘სურათი’ ნეგატივიდან. პოტენციური გამოსახულება (და ის მხოლოდ ერთი არაა!) თითქოს თანაბარზომიერადაა ‘გაშლილი’ ფოტოქაღალდზე და ამიტომაც უჩინარია. ყველა შესაძლო ელემენტი სუპერპოზიციურ მდგომარეობაში იმყოფება. მათ არ გააჩნიათ ლოკალური ფორმები. გარემოსთან ურთიერთქმედების შემთხვევაში სუპერპოზიცია ირღვევა და ვლინდება ესა თუ ის კლასიკური მდგომარეობა ურთიერთქმედების ტიპის შესაბამისად. ამ ფიზიკურ პროცესს ეწოდება დეკოგერენცია. ამ პროცესის მეორე მხარეს წარმოადგენს სისტემის ჩახლართულობის ზომის გაზრდა გარემოცვასთან მიმართებაში. იგი თითქოს სხვადასხვა მხარეს ანაწილებს იმის ნაწილებს, რაც მანამდე ერთი მთლიანი იყო, გარკვეულ ფორმას აძლევს მას, და ისინი ხილულნი, გარჩევადნი ხდებიან ჩვენი ჩვეული, კლასიკური თვალთახედვით. არსებობს უკუპროცესიც — შეგვიძლია მოვახდინოთ ჩახლართულობის ‘კონცენტრირება’, გადიდება. ამ პროცესს ეწოდება რეკოგერენცია, ანუ ჩახლართულობის დისტილირება. ჩვენს მაგალითში ფოტოგრაფიასთან დაკავშირებით ეს იმას ჰგავს, რომ რაღაც ეშმაკური ოპერაციების შედეგად მიღებული ფოტოთი და გამოყენებული გასამჟღავნებელი სითხით ჩვენ კვლავ შევძლებთ ფოტოქაღალდის გასუფთავებას, ანუ შევძლებთ გამოვლენილი გამოსახულებების საწყისი სუპერპოზიციის მდგომარეობამდე დაბრუნებას’.

ჩახლართულობა — ეს არაა უბრალოდ ურთიერთქმედება, არამედ ესაა ერთგვარი ‘ტელეპატია’, როდესაც ერთი ობიექტი უშუალოდ ‘შეიგრძნობს’ თავის ერთიანობას სხვა სხეულებთან, როდესაც ყველა გარე ცვლილება მყისვე აისახება თავად მასზეც, და პირიქით, ცვლილებები ობიექტში მყისვე აისახება გარემოცვაზე. თუკი წარმოვიდგენთ მთელ სამყაროს, რომელშიც თვითოეული ქვესისტემა რაღაც არხებით დაკავშირებულია სხვა ქვესისტემებთან, გამოდის, რომ სამყაროში ყველაფერი მჭიდრო ურთიერთკავშირშია და ნებისმიერი ცვლილება ერთ კონკრეტულ ობიექტში მყისიერად (ნულოვან დროში) იწვევს ცვლილებას მთელ სისტემაზე, და შესაბამისად ყველა ობიექტზე, რომელთანაც ოდესღაც ეს ობიექტი ჩახლართულობის კავშირში იყო. და მნიშვნელობა აღარ აქვს იმას, რომ ეს ობიექტები ამჟამად სხვადასხვა ქვესისტემებში იმყოფებიან.

აი, აქ მოვითხოვ თქვენს ძალიან დიდ ყურადღებას: მაქსიმალურად ჩახლართულ მდგომარეობაში (სიდიდით – 1) ქვესისტემებს სრულიად დაკარგული აქვთ დამოუკიდებლობა. მათ პრაქტიკულად არ გააჩნიათ ‘ნების თავისუფლება’, არ შეუძლიათ, რომ სხვა ქვესისტემებისგან დამოუკიდებლად შეიცვალონ. ქვესისტემებს არ გააჩნიათ დამოუკიდებელი დინამიკა. შეუძლებელია ობიექტმა ზღვარი გაავლოს საკუთარ თავსა და გარემოცვას შორის და თქვას, რომ ‘მე აქ ვარ, აქ კი მე არ ვა’. მას არ შეუძლია თავისი ინდივიდუალურობის ‘შეგრძნება’ და არ შეუძლია ევოლუცია განცალკევებული დამოუკიდებელი ‘პიროვნების’ სახით. ამაზე დროებით შევჩერდეთ. ჩახლართულობის ცნებას კვლავ დავუბრუნდებით მას შემდეგ, რაც განვიხილავთ კიდევ რამდენიმე ძალზე მნიშვნელოვან ცნებას.

დავუბრუნდეთ სისტემის და ზე-სისტემის ცნებებს. თუ ფართო მასშტაბით შევხედავთ, – სად გადის ზღვარი მათ შორის? ამ ზღვარს ვეჯახებით იქ, სადაც უკვე ვეღარ ვხედავთ მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებს.

 

მაგალითად, ვხედავთ ავტომობილს—Ferrari F80. ახალთახალი მარკაა, ლამაზია, ზოგისთვის ‘ღმერთივითაა’, (ანუ ზე-სისტემას ჰგავს) და ისიც კი შეუძლია, რომ ეთაყვანოს მას. მაგრამ თუ მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებს გავყვებით ვნახავთ, რომ ეს ავტომობილი დამზადდა Ferrari-ს რომელიღაც კონკრეტულ ქარხანაში და მასზე მუშაობდნენ რომელიღაც კონკრეტული ადამიანები, კონკრეტული ხელსაწყოების მეშვეობით. ამ ავტომობილის იდეა, დიზაინი და ა.შ. ეკუთვნის კონკრეტულ ადამიანთა ჯგუფს. ანუ ამ ‘ღმერთივით’ ავტომობილს ჰყავს თავისი ზესისტემა, ანუ ღმერთები, რომლებმაც იგი შექმნეს. თავის მხრივ ამ ავტომობილის შემოქმედებს ჰყავთ მშობლები, რომლებსაც ასევე ჰყავთ მშობლები… და მივდივართ კითხვამდე – როგორ გაჩნდა ადამიანი? აქ უკვე ვაწყდებით ზე-სისტემას ადამიანთან მიმართებაში და მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებს ვეღარ ვხედავთ. შეგვიძლია მხოლოდ ვივარაუდოთ, გვჯეროდეს, დავუჯეროთ სხვადასხვა თეორიებს, მაგრამ რეალური კონკრეტული და ექსპერიმენტალურად დამტკიცებადი ცოდნა ამის შესახებ არ გაგვაჩნია.

აქ უნდა შემოვიტანოთ დუალიზმის ახალი კატეგორია — შემოქმედი-ქმნილება. ეს იგივე სისტემა-ზესისტემის დუალიზმია, ოღონდ ძალიან მასშტაბურ დონეზე. როგორ გაჩნდა სამყარო? როგორ გაჩნდა ქმნილება? ესაა უკიდურესი ზღვარი იმ მიზეზ-შედეგობრივ ჯაჭვში, რომლის შეცნობაც ჩვენ შეგვიძლია. უფრო უკიდურესი, ვიდრე კითხვა: ვინ შექმნა ადამიანი?

კვანტური ფიზიკის ძირითადი თეორია სამყაროს შექმნის შესახებ გვეუბნება, რომ დაახლოებით 14 მილიარდი წლის წინ სადღაც რაღაც აფეთქდა, შემდეგ გაფართოვდა და მივიღეთ დღევანდელი სამყარო. მაგრამ საიდან გაჩნდა ის სინგულარობის წერტილი, რომელიც აფეთქდა? ამაზე უკვე პასუხი არ არსებობს. ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ ვივარაუდოთ, რომ ზესისტემამ, რომელსაც პირობითად ვუწოდებთ შემოქმედს, შექმნა ქმნილება. ქმნილებას არჩევანი არ ჰქონია. იგი გამოვლინდა შემოქმედის მიერ, როგორც მიღების სურვილი.

თუ აბსტრაქციის დონეზე შევადარებთ, შემოქმედი — ესაა გაცემის სურვილი, ხოლო ქმნილება — ესაა მიღების სურვილი. ქმნილებას სურს აივსოს, მიიღოს შემოქმედისგან, განვითარდეს, და თანდათანობით დაემსგავსოს შემოქმედს, ანუ შეერწყას მას. ქმნილების არსი — ესაა ეგოიზმი, რომელიც იზრდება, ფართოვდება და გარდაიქმნება ალტრუიზმად — ანუ გაცემის თვისებად.

ზესისტემა სისტემასთან (ქმნილებასთან) მიმართებაში გამცემია, ხოლო ქმნილება ბავშვს ჰგავს, იგი ვერ იცოცხლებს მიღების გარეშე. ფაქტიურად ჩანასახი, ესაა არსი, რომელიც იკვებება დედით, ‘ჭამს’ მას ჯერ საშვილოსნოში ყოფნისას, შემდეგ კი გარეთაც. და რაც მთავარია ეს კვება არ გამოიხატება მხოლოდ ფიზიკურ კვებაში (ქიმიური ელემენტებით), არამედ იმ სითბოში, მზრუნველობაში, ყურადღებაშიც, რომელიც ბავშვს აუცილებლად ესაჭიროება სრულყოფილად განვითარებისთვის, ანუ ავსებისთვის. ბავშვი — ესაა ერთგვარი ჭურჭელი, რომელიც უნდა აივსოს,ხოლო დედა — მასთან მიმართებაშ გამცემია. ბავშვს შეუძლია მხოლოდ შეიგრძნოს დედა, როგორც ზე-სისტემა, რომელიც კვებავს მას და ამ შემთხვევაში ის ბედნიერია, ან არ კვებავს — და მაშინ ის ტირის და ამით გამოხატავს თავის უკმაყოფილებას, მაგრამ დედის შემეცნება მას არანაირად არ შეუძლია, სანამ გარკვეულ დონემდე არ აივსება (ანუ სანამ მისი ეგო გარკვეულ დონემდე არ განვითარდება).

როგორც ვიცით, ჩანასახი გადის განვითარების გარკვეულ სტადიებს. განაყოფიერებული კვერცხუჯრედი იყოფა, წარმოიქმნება ზიგოტა, რომლის უჯრედები თანდათან დიფერენცირდებიან და გვაძლევენ უფრო რთულ ფორმებს და ქსოვილებს. რაღაც დონეზე ჩანასახი ჰგავს თევზს, ამფიბიას, და თანდათანობით ემსგავსება ადამიანს. თუ შევადარებთ, ესაა მიკრო-მოდელი იმისა, რაც სიცოცხლემ გაიარა დედამიწაზე. ყველაფრის მსგავსებიდან და ფრაქტალურობის პრინციპიდან გამომდინარე — ქმნილებას, როგორც მაკრო-სისტემას, უნდა გაევლო დაახლოებით იგივე ეტაპები, რასაც გადის ადამიანი, როგორც მიკრო-სისტემა.

თავად ქმნილებას, გააჩნია თავისი არსი, რომელიც პირველადია. როგორც უკვე ავღნიშნეთ, არსთა სამყაროში არსი, ანუ იდეა ერთია, რომელიც ფორმათა სამყაროში ურიცხვ ფორმებად იყოფა (გაიხსენეთ ვაშლის მაგალითი). შესაბამისად მთელს ქმნილებას გააჩნია ერთიანი არსი, რომელიც შემდეგ იტოტება და სხვადასხვა ქვე-არსებად, ანუ ქვე-იდეებად იყოფა. ადამიანიც, ცხოველებიც, მცენარეებიც, უკვე ნახსენები ვაშლიც და Ferrari-ც ამ ერთიანი არსის განტოტვის შედეგად მიღებული ქვე-იდეებია, რომლებიც მატერიალურ ურიცხვ ფორმებად ვლინდებიან.

მაგრამ! ისევე, როგორც ადამიანის ჩანასახი გადის გარკვეულ სტადიებს, ქმნილებაც ასევე ვითარდება და თანმიმდევრულად ავლენს თავის სხვადასხვა ფორმებს. ესაა კანონზომიერი და მოწესრიგებული პროცესი და ფორმათა ურიცხვი სიმრავლე სულაც არ გამოვლენილა ქაოსურად. ქმნილების განვითარებას თავისი დონეები აქვს და ამაზე შემდეგ ვისაუბრებთ. ჯერ-ჯერობით კი გავაკეთოთ მოკლე რეზიუმე:

‘სადღაც’, ‘ოდესღაც’, ‘რატომღაც’ შემოქმედი არსის მიერ გამოვლინდა ქმნილების არსი, როგორც მიღების სურვილი და ამ არსმა დაიწყო სწრაფვა თავისი შემოქმედი არსისკენ. და ჩვენ არ ვეხებით შემოქმედი არსის, როგორც ზე-სისტემის აღწერას (ეს საქმე რელიგიებსა და სხვადასხვა ფილოსოფიურ-ეზოთერულ სწავლებებს მივანდოთ), ჩვენი ყურადღება მიმართულია ქმნილების არსის შესწავლაზე იმ დონემდე, რა დონემდეც შესაძლებელია. ესაა შემეცნების აღმავალი —გზა, და ეს გზა ოდესმე აუცილებლად მიგვაახლოვებს ზე-სისტემის გარკვეული დონის შემეცნებამდეც, ისევე როგორც პატარა ბავშვი იზრდება და გარკვეული დონის შემდეგ აღარაა მხოლოდ მიმღები მშობლებთან მიმართებაში და იძენს გაცემის თვისებასაც, და შესაბამისად შეუძლია არა მხოლოდ შეიგრძნოს, არამედ შეიმეცნოს კიდეც თავისი მშობლები.

 

გაგრძელება იქნება…

ავტორი: მამუკა გურული

წყარო:  maGma.ge