ჰერმან ჰესე – უსმინეთ ხეებს
როგორ შეუძლიათ იცოდნენ ამდენი და ერთ ადგილას იდგნენ? როგორ შეუძლიათ ისაუბრონ სიტყვების გარეშე და იყვნენ ერთად მაშინაც კი როცა მარტონი დგანან?
ხეები მუდამ გამჭრიახ მასწავლებლად მიმაჩნდა. პატივს ვცემდი მათ, როცა ტომებად და ოჯახებად ცხოვრობდნენ ტყეებსა და ბუჩქნარებში ხოლო მათი პატივისცემა უფრო მეტად მემატებოდა, როდესაც მარტოთ ვხედავდი. ხეები მარტოსულ ადამიანებს ჰგვანან. ისეთებს კიარა, რომელთაც საზოგადოებას საკუთარი სისუსტის გამო აქციეს ზურგი, არამედ დიად მარტოსულებს, მაგალითად ბეთჰოვენსა და ნიცშეს. მათ წინაშე მსოფლიო იხრის ქედს, მათი ფესვები უსასრულობაში ისვენებენ, ისინი არ კარგავენ საკუთარ თავს და მხოლოდ ერთი მიზნისთვის იბრძვიან: საკუთარი კანონების გამოყენებით შექმნან უნიკალური ფორმა და წარმოაჩინონ საკუთარი თავი. არაფერია ძლიერ ხეზე მეტად მშვენიერი.
როცა ხეს ჭრიან და მისი სასიკვდილო ჭრილობა მზის სინათლეზე იკვეთება, მის ნათელ ტანზე მთელი მისი ისტორია იკითხება: წლოვანების რგოლები, ჭრილობები, ბრძოლა, ტკივილი ტანჯვა – ყოველი ბედნიერება და კეთილდღეობა, რომლებიც მოვარდნილ ქარიშხლებს ებრძვიან.
ყველა ახალგაზრდა ფერმერმა ბიჭმა იცის, რომ ყველაზე კეთილშობილ ძლიერ ხეს, ყველაზე განიერი რგოლები აქვს და რომ მხოლოდ მაღალ მთებსა და საშიშ ადგილებში იზრდებიან ყველაზე ძლიერი ხეები. ხეები ტაძრები არიან. ვინც იცის როგორ ესაუბროს მათ და მოუსმინოს, მხოლოდ ის სწავლობს სიმართლეს.
ხე ამბობს: ჩემი სიძლიერე ნდობაა. მე არაფერი ვიცი სამშობლოს შესახებ, არაფერი მესმის ათასობით ახალი სიცოცხლის შესახებ, რომლებიც ყოველწლიურად ყვავილობენ ჩემში. მე მჯერა უფლის, მე მჯერა ჩემსი არსებული ძალის. მე სხვა არაფერი მადარდებს და ამ სიმართლით ვცხოვრობ. როდესაც ცხოვრებაზე გულგატეხილნი ხელს ჩავიქნევთ ხე გვეუბნება: იცხოვრე! იცოცხლე! ცხოვრება ადვილი არ არის, ცხოვრება რთული არ არის. ეს ბავშვური ფიქრებია. დაე, ღმერთმა ისაუბროს შენში და შენი ფიქრებიც დადუმდებიან. თუ შეშფოთებული ხართ, მხოლოდ იმიტომ რომ თქვენი გზა დედისა და სახლის გზას ამცდარა, მაგრამ ყოველ ნაბიჯსა და ყოველ ახალ დღეს ისევ დედის გზაზე მივყავართ. სახლი არც აქაა და არც იქ. სახლი შენშია, სხვაგან არსად.
გული ძლიერი გრძნობით მევსება, როდესაც მესმის როგორ შრიალებენ ხეები საღამოს ნიავში და თუ ვინმე დიდხანს დაუგდებს ყურს მათ ხმას, აუცილებლად მიხვდება სათქმელს. ეს იმდენად ტანჯვისგან დაღწევის მცდელობაა არაა, რამდენადაც შეიძლება ასე მოგეჩვენოთ, ეს სახლისკენ სწრაფვაა, საკუთარი დედის მონატრებაა. ამ ხმას სახლისკენ მივყავართ. ყველა გზაც ხომ საბოლოოდ სახლისკენ მიდის. ყოველი ნაბიჯი დაბადებაა და ყოველი მომდევნო ნაბიჯი სიკვდილი. როცა ჩვენი საკუთარი ბავშვური ფიქრების წინაშე მდგარნი ხის მოკრძალებულ საუბარს ვუსმენთ, მხოლოდ მაშინღა ვხვდებით რომ მათ დიადი ფიქრები აქვთ, ღრმა და მშვიდი სუნთქვა. ისინი ჩვენზე ჭკვიანები არიან.
როდესაც ჩვენ ვწავლობთ როგორ მოვუსმინოთ ხეებს ჩვენი გონების შეზღუდულობა და ბავშვური სიფიცხე, წარმოუდგენელ სიამოვნებად გარდაიქმნება.. და ვინც ისწავლა, როგორ უსმინოს ხეებს, მას აღარ სურს იყოს ვინმე სხვა, გარდა საკუთარი თავისა.
ეს არის სახლი.
ეს არის ბედნიერება…
დარგე შენი საკუთარი ხე, შემოგვიერთდი 9 ივნისს ჭალებში <3